Zbigniew ze Szczyrzyca herbu Drużyna (zm.1356 r) – syn Zbigniewa z Gdowa i Szczyrzyca, brat Marcina, Wojciecha, Idziego i Zbigniewa II. Wybitny polityk i dyplomata.
Podkanclerzy krakowski (1315 - 1320), kanclerz sieradzki (1321 - 1327), kanclerz krakowski (1328 - 1356), kanonik krakowski (1319 - 1320), prepozyt krakowski (1324 - 1349), dziekan krakowski (1351 - 1356).
Historia[]
Sezon I[]
Pochodził ze Szczyrzyca, małopolskiej miejscowości. Był dworzaninem Władysława Łokietka i urzędnikiem na jego dworze. Z początkiem rządów króla zaczęły się kształtować lub przekształcać dawne urzędy. Powstała kancelaria królewska, a samym kanclerzem został w 1328 roku Zbigniew. Był bliskim przyjacielem zarówno króla, jak i królowej Jadwigi. Był również członkiem rady królewskiej.
Pełnił urząd w dalszym ciągu podczas panowania Kazimierza. Przez jego ręce przechodziły wszystkie korespondencje z Wawelem. Jak sam powiedział, nie zamierza się ożenić, gdyż "zakochał się już w księgach".
Gdy Jadwiga oddała w 1333 roku koronę królowej Annie i wyjechała do Sącza, Zbigniew razem z kasztelanem Spycimirem był jednym z nielicznych, którzy ją tam odwiedzali.
Był wujem Machny, którą przywiózł na Wawel, by została dwórką królowej Anny. Ta jednak uwiodła króla Kazimierza, który zdradził z nią Annę, co przybrało dramatyczne skutki. Plotki, jakoby przyczyniła się do tego Machna, dotarły również do Zbigniewa. Siostrzenica przyznała się przed nim do prawdy, a kanclerz oddał ją do klasztoru.
Uczestniczył w II zjeździe w Wyszehradzie w 1338 roku, jako Polski poseł.
Sezon 3[]
Postać nie występuje.