Korona Królów Wiki
Advertisement

Sezon I >> Sezon II >> Sezon III >> Sezon IV >> Sezon V


Sezon II - drugi sezon serialu Korona Królów. Opowiada o panowaniu króla Kazimierza Wielkiego. Emisja rozpoczęła się 3 września 2018, a zakończyła się 20 czerwca 2019. Sezon liczy 161 odcinków. Akcja obejmuje lata 1342 - 1374 (32 lata).

Obsada[]

Główna[]

Drugoplanowa[]

Trzecioplanowa[]

Ramy czasowe[]

Fabuła sezonu[]

Rok 1342. Minęły trzy lata od śmierci królowej Anny i królowej matki Jadwigi. Król Kazimierz poślubił Adelajdę Heską prawie rok wcześniej. Nowej królowej trudno jest się odnaleźć na Wawelu, szczególnie, że starsza córka Kazimierza z pierwszego małżeństwa, Elżbietka jest do niej wrogo nastawiona. Adelajda czuje ogromną presję, wie, że król oczekuje od niej szybkiego urodzenia następcy tronu. Król wraz z małżonką udaje się do Świdnicy na spotkanie z siostrzeńcem, księciem Bolkiem II Małym i jego rodziną. Zapewnia go o swoim wsparciu. Wspólnie prowadzą m.in. rozmowy z księciem żagańskim, Henrykiem V Żelaznym. Adelajda ma nadzieję, że spodziewa się dziecka. Niespodziewanie dociera wieść o chorobie i śmierci króla Węgier, Karola Roberta. Kazimierz wyrusza do Wyszehradu na pogrzeb, zostawiając żonę w Świdnicy. Królowa jest rozżalona, nie ufa królowi, pragnie również za wszelką cenę nie powtórzyć losu, jaki spotkał jej matkę, która przez zdrady małżonka musiała szukać schronienia u matki. W Świdnicy znajduje przychylność, szczególnie księżnej Agnieszki. Wkrótce jednak powraca na Wawel. Księżna świdnicka Agnieszka troskliwie opiekuje się bratanicą męża, księżniczką Anną. Jej matka zmarła jakiś czas wcześniej, a ojciec – książę Henryk, nie zajmuje się dzieckiem. Bolko zapewnia żonę, że zawsze będzie ją kochał, nawet jeśli nie doczekają się dzieci. Postępuje odwrotnie, niż Kazimierz, który od Adelajdy oczekuje jedynie powicia męskiego potomka. Po wielu latach na Wawelu pojawia się nieślubna córka króla Jolenta, wychowywana przez Cudkę i Niemierze. Królewna Elżbieta okazuje przyrodniej siostrze wrogość i oskarża o kradzież. Przykrości nie szczędzi również Adelajdzie. Wkrótce przechodzi jednak przemianę, wyznaje swoje winy i pragnie naprawić szkody, jakie wyrządziła. Wie, że była zbyt okrutna dla Jolenty i młodej macochy. Czuła bowiem ogromny żal od czasu śmierci matki królowej Aldony Anny. Królowa Adelajda posyła po medyka. Za wszelką cenę chce urodzić królowi syna, bowiem wie, że od tego zależy jej los. Po dotarciu do Wyszehradu Kazimierz jest spóźniony. Polską delegację ominął pogrzeb Karola Roberta i koronacja jego najstarszego żyjącego syna, Ludwika. Podczas oficjalnego powitania i uczty obok siostry Kazimierza – królowej Elżbiety i jej najmłodszego syna Stefana, nie ma młodego króla. Kazimierz jest rozgoryczony. Gdy wreszcie spotyka się z Ludwikiem, szesnastoletni król odmawia mu pomocy, ponieważ wuj nie przybył na pogrzeb jego ojca. Królowa Elżbieta po śmierci męża jest roztrzęsiona i potrzebuje pocieszenia, musi jednak zachować spokój i powagę. Szczerze rozmawia z bratem i obiecuje, że przekona syna. Wkrótce dochodzi do rozmowy królów Polski i Węgier. Na Wawel dociera wieść o planowanym ślubie królewny Elżbiety z księciem słupskim Bogusławem. Tymczasem książę Henryk chce oddać córkę Annę do klasztoru klarysek, gdzie przebywa jego siostra Konstancja. Księżna Agnieszka jest załamana. Nieoczekiwanie brat Bolka zmienia zdanie i oddaje jej opiekę nad Anną. Agnieszka i Bolko roztaczają nad dziewczynką prawdziwie rodzicielską opiekę. Tymczasem Jolenta zostaje porwana przez zakochanego w niej Arnosta. Cudka martwi się o córkę. Adelajda odkrywa ze smutkiem, że nie jest w ciąży. Ma nadzieję, że jej nowy medyk Karl jej pomoże. Jego metodom sprzeciwia się jednak Eliasz. Królowa nie wie, co powinna zrobić. Obawia się gniewu męża, któremu będzie musiała wyznać, że nie jest w ciąży. Przyznaje się Ofce, że zazdrości jej błogosławionego stanu. Ofka i Bogna pocieszają królową. Adelajda tęskni za ojcem, bratem i rodzinną Hesją. Czuje się odrzucona przez męża, gdy ten wraca na Wawel. Jest rozzłoszczony, gdy dowiaduje się, że żona nie jest brzemienna. Królowa błaga o przebaczenie. Czuje, że zawiodła męża. Kazimierz nie ma jednak ochoty z nią rozmawiać i traktuje ją oschle. Na zamku pojawia się również brat zmarłej królowej Anny, Olgierd. Król prowadzi z nim rozmowy. Wuj uczy królewny strzelania z łuku. Przybysław prosi króla, by ten pozwolił powrócić na zamek jego córce Helenie. Kazimierz się zgadza. Dwórka powraca na Wawel i błaga królewny o przebaczenie. Na zamku nie cichną plotki na jej temat. Niemierza odnajduje pohańbioną Jolentę i zabiera ją na Wawel. Cudka jest roztrzęsiona. Helena ratuje jej córkę przed próbą samobójczą, a później się nią zajmuje. Cudka i Jolenta wracają do Gołczy. Olgierd chciałby, aby król wydał młodszą córkę za któregoś z Litwinów, by przypieczętować sojusz. Kazimierz odmawia. Olgierd wspomina swoją siostrę Aldonę, wkrótce wraca na Litwę. Arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria wyrusza do Malborka, by rozmawiać z Krzyżakami. Mimo komplikacji udaje mu się uzyskać gwarancję pokoju z Królestwem Polskim. Królowa Adelajda zaprzyjaźnia się z włoską złotnicą Bellą, którą podziwia za zaradność. Włoszka przedstawia władczyni z dumą swe wyroby. Skromna królowa wyznaje jednak, że nie potrzebuje aż tak wielu ozdób. Ostatecznie jednak przyjmuje je i daje Belli wynagrodzenie. Podziwia ją za zaradność. Tym bardziej smuci ją wieść, że Bella zdecydowała się wyjechać na stałe do Italii. Ofiarowuje jej wizerunek świętej Elżbiety. Ma bowiem nadzieję, że pomoże ona przywrócić zdrowie jej ojcu. Księżna Agnieszka próbuje przekonać Bolka do ukarania rycerza Guncela, który bezustannie dopuszcza się haniebnych czynów, m.in. hańbienia i zastraszania dwórek i bicia podwładnych. Książę bagatelizuje całą sprawę i karci Agnieszkę, że ośmieliła się próbować mu coś narzucić. Okazuje łaskę Guncelowi, nawet, gdy ten próbuje porwać i uwięzić w skrzyni księcia żagańskiego, co mogłoby doprowadzić do wojny. Agnieszka nie może zrozumieć postępowania męża.

Rok 1343. Relacje między królem, a królową Adelajdą ulegają poprawie. Kazimierz ceni rady małżonki. Wpada jednak w silny gniew, gdy dowiaduje się, że królowa w dalszym ciągu nie jest brzemienna. Oskarża również Karla o niewłaściwe metody. Adelajda jest zrozpaczona. Kazimierz zarzuca jej brak miłości, czego dowodem ma być brak potomstwa. Adelajda zapewnia go o swym uczuciu. Kazimierz zaczyna ponownie rozglądać się za dwórkami. Adelajda postanawia dowiedzieć się, dlaczego Mikołaj Ligęza i Egle rozstali się. Dworzanie bowiem szepczą, że winna temu jest Bella. Litwinka szczerze zwierza się królowej. Adelajda okazuje jej zrozumienie. Kazimierz chce jakoś wynagrodzić swoje zachowanie żonie i naprawić ich relacje, ku zaskoczeniu Adelajdy. Widząc cierpnie Heleny, Katarzyna Pilecka postanawia zrealizować pomysł Spytka, podsunięty mu przez Eliasza, czyli przenieść dwórkę do Świdnicy. Na Wawelu zjawia się Guncel. Katarzyna zadręcza się. Obawia się, że brutalny rycerz skrzywdzi Helenę. Uspokaja ją Pełka. Królowa Adelajda ciepło żegna Helenę, a dwórka dziękuje jej za wszystko. W drodze do Świdnicy ratuje Guncelowi życie. Rycerz zabiega o jej względy. W Świdnicy dwórka Ilza okazuje się być do niej wrogo nastawiona i próbuje się jej pozbyć z dworu. Bolko próbuje namówić brata do ożenku dla dobra księstwa. Książę Henryk wciąż jednak nie jest na to gotowy. Wyznaje bratu, że jego zmarła żona, księżna Katarzyna nie zginęła w wypadku, lecz skoczyła ze skały celowo, gdyż wiedziała o jego miłości do innej kobiety. Tymczasem wójt krakowski Mikołaj zabiega o względy ochmistrzyni Gabiji. Zostaje okrzyknięty bohaterem, gdy ratuje dziecko podczas wielkiego pożaru w Krakowie. Gabija nie jest pewna swych uczuć do niego. Wkrótce na Wawel przybywa bogaty i barwny orszak królowej Elzbiety. Kazimierz serdecznie wita siostrę. Ona jednak jest przygnębiona i, będąc w melancholijnym nastroju, wspomina ich dzieciństwo. Wkrótce okazuje się, że prawdziwym powodem jej przyjazdu jest troska o syna, królewicza Andrzeja, który dla dobra Królestwa Węgier musiał poślubić zachłanną i chciwą Joannę, pragnącą jedynie władzy. On i jego żona mieli zostać parą królewską Neapolu, jednak Joanna wystarała się u papieża o pozwolenie na to, by jedynie ona została koronowana. Wystraszony królewicz regularnie posyłał listy do matki z prośbą o pomoc. Bał się bowiem o swoje życie. Królowa Elżbieta postanawia wyruszyć z wyprawą do Rzymu i Neapolu w walce o życie i pozycję syna, a w razie potrzeby zabrać go do domu. Kazimierz nie jest przekonany do jej pomysłu. Zrozpaczona Egle zwraca się o pomoc do królowej. Adelajda niezwłocznie zarządza poszukiwania jej córki, Audre i Gabiji. Tymczasem biskup Jan Grot otrzymuje list od papieża z gratulacjami wypracowania pokoju z Krzyżakami. Jest rozzłoszczony, bowiem niemal nikt tak, jak on, pragnie wojny z Zakonem Krzyżackim. Ofiarowuje relikwiarz z kością św. Wojciecha królowej Elżbiecie. W rozmowie z duchownym władczyni wyznaje, że Ludwik nie poprze Kazimierza w wojnie z Krzyżakami. Królowa Adelajda bezskutecznie próbuje zaprzyjaźnić się z siostrą męża. Elżbieta jednak stwierdza, że Adelajda jest nieprzydatna, a jej jedynym zadaniem jest urodzenie syna. Słowa te wielce ranią młodą królową. Relacje pomiędzy kobietami stają się coraz bardziej napięte. Adelajda stara się to jakoś naprawić, dumna Elżbieta nie szczędzi jej jednak cierpkich słów, które mocno dotykają delikatną królową. Elżbieta pociesza siostrzenicę przed ślubem. Chce też ufundować nagrobek dla ojca. Adelajda zwierza się Katarzynie. Królowa namawia męża, by nagrobek jego ojca wykonał artysta z Hesji. Kazimierz zgadza się. Adelajda cierpi, bowiem w dalszym ciągu nie może zajść w ciążę. Pragnie nie tylko spełnić obowiązek i dać mężowi dziedzica, ale i mieć dziecko, które mogłaby kochać. Mimo wątpliwości zgadza się na metody lecznicze Eliasza. Henryk Żagański oblega Głogów. W Świdnicy ludzie obawiają się wojny. Kazimierz postanawia zaatakować Wschowę. Pogarszają się relacje między królem i królową. Zrozpaczona Adelajda czuje się osamotniona i opuszczona. Podczaszy Idzi opowiada jej, że życie królowej Anny u boku króla również było trudne. Wyznaje jej również skrywany od lat sekret związany z królową Anną. Adelajda przyrzeka mu, że nikomu go nie zdradzi. Dziękuje mu za szczerość. Jego wyznanie dało jej siłę. Na Wawel wracają Niemierza i Cudka. Królową cieszą słowa Cudki na temat poprawiającego się stanu Jolenty. Cudka zamartwia się. Niemierza chce znowu wysłać przybraną córkę do klasztoru. Po rozmowie z Eliaszem rozumie jednak, że jedynie Bóg może ją tam powołać. Cudka jest szczęśliwa. Kazimierz prowadzi rozmowy z Krzyżakami w sprawie pokoju. Sprawa staje pod znakiem zapytania. Królowej Adelajdzie udaje się udobruchać Jakuba z Biskupic, wysłannika z Malborka przez recytację wiersza w języku niemieckim. Gdy Gabija dowiaduje się, że jej ukochany wójt Mikołaj ma żonę, którą przed nią ukrywa, nie chce go znać. Wójt chce uzyskać przebaczenie. Wiadomość o śmierci żony wydaje się mu rozwiązaniem problemów. Gabija jednak czuje się upokorzona. Chce o nim zapomnieć, wciąż go jednak kocha. Dostaje od Meli miksturę. Zamiast kilku kropli wypija całą butelkę. Traci przytomność i uderza głową w konar. Traci pamięć. Pomaga jej karczmarz Samuel, który uważa, że za wypadkiem stoi królowa. Wójt przyrzeka, że znajdzie winnego. Adelajda prosi Niemierzę, by został ochmistrzem aż Gabija odzyska pamięć. Karl przeprowadza operację. Relacje pomiędzy królewną Elżbietą a Adelajdą ulegają pogorszeniu. Królewna ostrzega macochę przed kamieniarzem Kunadem, Nadchodzi moment pożegnania. Adelajda wysyła z Elżbietką Katarzynę zamiast Cudki, a także Maćka. Królewna opuszcza Wawel. Ochmistrzyni powoli zdrowieje i odzyskuje wspomnienia, szczególnie dzięki królewnie Kunegundzie i wójtowi. Kunegunda bardzo tęskni za siostrą. Po pokonaniu oporu możnych dzięki m.in. staraniom księcia Bogusława, w Kaliszu zostaje zawarty pokój wieczysty z Krzyżakami. Pomorze przekazane zostaje im w wieczystą jałmużnę. Na pokój nie zgadza się biskup Grot. Nie przekonują go słowa arcybiskupa Bogorii. Królewna Elżbietka wychodzi za mąż za księcia Bogusława. Jest pełna obaw, chce namówić męża do złożenia ślubów czystości, jednak po gniewie ojca zmienia zdanie. Z żalem wspomina zmarłą matkę. Jest wdzięczna Katarzynie za wsparcie. Pilecka przed ślubem daje jej wisiorek z krzyżem, który dostała od jej babki, królowej Jadwigi Kaliskiej. Strona polska i krzyżacka wymieniają listy pokojowe. Kazimierz z wojskami rusza na Wschowę. Szybko zdobywają miasto. Muszą bronić się jednak przed akcjami odwetowymi. Królowa Adelajda ma żal do męża za tak długą nieobecność. Martwi się, że nie urodzi mu syna. Tymczasem w Świdnicy okazuje się, że księżna Agnieszka jest brzemienna. Bolko jest pewny, że urodzi się mu syn, który będzie mógł zawalczyć o koronę Polski.

W 1344 dochodzi do konfliktu pomiędzy królową a Kundzią. Królewna widziała bowiem, jak Jutta pozowała Kunadowi. Adelajda w złości wykrzyczała pasierbicy, że mogła sprowadzić cały swój dwór i nie pozwolić zostać na zamku Litwinkom Egle i Gabii, które uważa za dzikuski. Gdy znajduje jednak portret Jutty, wyrzuca ją z dworu. Dwórka jest załamana. Prosi o pomoc królewnę. Kunegunda wstawia się za nią u królowej. Jutta zostaje. Adelajda swoją złość wyładowuje na Karlu, któremu zarzuca, że nie potrafi jej wyleczyć z bezpłodności. Medyk pakuje się. Jagna wyznaje mu miłość pocałunkiem. Królowa słabnie. Eliasz przestrzega ją przed nazbyt emocjonalnym podejściem. Ostrzega ją również przed Kunadem, który może zechcieć wykorzystać dobre serce królowej. Adelajda daje Karlowi czas do Bożego Narodzenia. W Świdnicy dochodzi do tragedii. Księżna Agnieszka traci przytomność i traci dziecko. Bolko jest załamany. Wysyła brata na front. Książę Henryk ginie w bitwie pod Oleśnicą. Guncel, aby przekonać Przybysława, że jest godny poślubić Helenę próbuje przyczynić się do zawarcia przymierza między królem a księciem. Działania wojenne cichną. Na Święta Bożego Narodzenia na Wawel przybywają Agnieszka i Bolko. Kazimierz jest szczęśliwy z tej wizyty, odwrotnie, niż siostrzeniec. Bolko obwinia wuja o śmierć brata. Król jest załamany brakiem potomka. Grot sugeruje, że potrzeba większego uczucia. Relacje pomiędzy Kazimierzem a Adelajdą ulegają poprawie. Guncel i Ligęza wracają z misji poselskiej. Kazimierz mówi córce, że zostanie żoną cesarskiego syna. Prosi żonę o opiekę nad Kundzią. Zazdrosna o urodę i wdzięk pasierbicy, królowa w okrutny sposób poniża królewnę i insynuuje, że syn cesarza na pewno nie zechce jej poślubić. Tymczasem królewna olśniewa przybyłego cesarskiego posła swoją urodą. Mela zostaje pojmana. Gabija, która odzyskała już pamięć chce się z nią pojednać, okazuje się to jednak niemożliwe. Mela oślepia i dusi swym łańcuchem więziennym strażnika, ucieka i atakuje ochmistrzynię. Zostaje skazana na śmierć.

Rok 1345. Kazimierz od trzech miesięcy oczekuje na cesarza. Królewna Kunegunda oczekuje spotkania z przyszłym mężem. Na polecenie króla porwany i uwięziony zostaje czeski królewicz Karol. Bolko jest wściekły. Obawia się, że przez nierozsądne działania Kazimierza może wybuchnąć wojna. Nieoczekiwanie Karol Luksemburski ucieka z niewoli. Król jest pewien, że na Wawelu jest szpieg. Okazuje się nim podczaszy Idzi, który próbuje wykonać zadanie otrucia królewny Kunegundy. Truciznę wypija jednak dwórka Oda. Zapada w śpiączkę. Medycy orzekają, że wypiła truciznę. Na zamku wybucha panika. Wszyscy boją się truciciela. Po wybudzeniu się Oda wyznaje, kto podał jej zatrute wino. Kazimierz zamierza bezwzględnie ukarać Idziego. Królowa Adelajda radzi mu jednak, by spróbował wykorzystać go, gdyż może on doprowadzić go do innych szpiegów. Podczaszy wyznaje, że Czesi chcą nie dopuścić do ślubu królewny z Ludwigiem Wittelsbachiem. Okłamuje szpiegów, że królewna umiera. Kazimierz chce zmylić wroga i zaatakować od innej strony. Wojna polsko-czeska wydaje się przesądzona. Wojska czeskie ruszają na księstwo świdnickie. Bolko za wszelką cenę chce zawrócić orszak Agnieszki. Księżna jednak nie słucha Guncela i wraca na zamek, ku złości męża. Twierdzi jednak, że nie mogłaby go opuścić w tak dramatycznych chwilach. Rozpoczyna się oblężenie Świdnicy. Płoną jej przedmieścia. Agnieszka żarliwie modli się o pokój. Okazuje się nieocenionym wsparciem dla męża. Kazimierz szykuje się do wymarszu wojsk. Czeka jednak na wsparcie Wittelsnbachów, którzy wciąż jedynie piszą o posagu królewny, natomiast nie wspominają o pomocy podczas wojny. Bolko wraz z najlepszymi siłami zbrojnymi jakie posiada wyrusza na front. Wysyła również Guncela. Królestwo Węgierskie wraz z królem Ludwikiem Andegaweńskim i jego matką Elżbietą, gotowe jest do udzielenia Polsce pomocy. Kazimierz wyrusza na wojnę. Adelajda wraz z Eliaszem żarliwie modlą się w kaplicy o zakończenie działań wojennych i zdrowie króla. Kunegunda jest przerażona, boi się zamachu. Odmawia jedzenia i picia. Gabija przygotowuje jej posag. Helena wychodzi za mąż za Guncela. Służka Weronika jest zazdrosna. Niespodziewanie na Wawel przybywa książę Warcisław, brat Bogusława z wiadomością o ciąży królewny Elżbiety, która przesyła podarek. Królowa jest zazdrosna o błogosławiony stan pasierbicy. Mimo wojny, Kazimierz zdradza Adelajdę z nieznaną kobietą na Śląsku. Kunegunda ma koszmary o śmierci ojca. Modli się o jego bezpieczny powrót. Na zamek dociera jej narzeczony, Ludwig, syn cesarza. Nie szczędzi komplementów zarówno królewnie, jak i królowej. Kunegunda zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia i marzy o ślubie. Karci ją królowa, mówiąc, że to nie przystoi tak zabiegać o względy mężczyzny. Ludwig, nie myśląc o trwającej wojnie, ani o sojuszu, obsypuje prezentami narzeczoną. Daje jej m.in. konia, papużki i małpkę. Adelajda oznajmia Gabiji, że wyruszy z królewną do Bawarii. Litwinka prosi ją o zmianę decyzji. Adelajda podważa jej oddanie królewnie. Wójt próbuje pomóc ukochanej, później postanawia, że wyruszy w świat razem z nią. Czesi ruszają w stronę Krakowa. Król wraz z wojskiem jak najprędzej musi wracać na Wawel. Wójt z Maćkiem przygotowują się do zamknięcia stolicy Królestwa. Wkrótce rozpoczyna się oblężenie Krakowa. Kazimierz wyzywa króla Czech Jana Luksemburskiego na pojedynek. On jednak wyśmiewa go, widząc brak wojsk Wittelsbachów. Królewna Kunegunda wychodzi za mąż za Ludwiga Wittelsbacha. Na Wawel wraca Jolenta, w której zakochuje się cesarski rycerz Hasso Wedel. Oświadcza się jej, a później pojedynkuje z Niemierzą, który i tak nie zgadza się na ślub. Przekonuje go jednak Ludwig. Syn cesarza wyjeżdża niespodziewanie z Krakowa, gdyż nie otrzymał całego posagu. Kazimierz odmówił mu tego wobec niewywiązania się go z sojuszu. Królewna Kunegunda wręcza macosze szkatułkę, która należała do jej matki. Wzruszona królowa Adelajda, odczuwająca silne wyrzuty sumienia, uważa, że jedynie szczera spowiedź może jej pomóc. Ku jej zdziwieniu Eliasz, któremu się spowiada, nie potępia jej czynów, co daje jej siłę. Uradowana z otrzymanego rozgrzeszenia królowa pragnie zobaczyć się z mężem. Niespodziewanie przyłapuje go na zdradzie. Od tej pory męczą ją koszmary senne o licznych zdradach, jakich dopuszcza się król, a także o tym, że zamyka ją w wieży. Adelajda prosi o pomoc Katarzynę. Pilecka odkrywa, że nową kochanką Kazimierza jest Małgorzata, żona Pełki. Ukrywa jednak to przed delikatną królową, a niemoralną i nielojalną dwórkę ostrzega przed konsekwencjami. Kazimierz ostatecznie skazuje Idziego na tortury i śmierć, po przebytej z nim rozmowie. Po trzech miesiącach rozpaczy za mężem, który nagle zniknął, Kunegunda próbuje wziąć sprawy w swoje ręce i dowiedzieć się, ile pieniędzy zostało wypłaconych Ludwigowi. Adelajdę męczą ciągłe żale królewny. Królowa dowiaduje się także prawdy o królu i Małgorzacie. Grozi dwórce, że wyjawi prawdę jej mężowi. Niespodziewanie na Wawel dociera wieść o tragicznej śmierci syna królowej Elżbiety, królewicza Andrzeja. Zrozpaczona węgierska królowa obwinia o śmierć syna jego żonę, królową Neapolu Joannę. Na Wawel wraca mich Wojciech, dawny spowiednik królowej Anny. Adelajda próbuje dowiedzieć się, czy Kazimierz zdradzał również swoją pierwszą żonę. Zadaje Wojciechowi liczne pytania.

Rok 1347. Po powrocie z Awinionu w towarzystwie legata papieskiego biskup Grot znów wdaje się w spór z Kazimierzem, za co karci go arcybiskup Bogoria. Kazimierz odbywa rozmowę z legatem, który słyszał od Grota o łamaniu przez króla prawa, nieprzyzwoitym zachowaniu i sporze z królową. Królowa Adelajda w dalszym ciągu nie może zajść w ciążę, a królewna Kunegunda zamieszkać wraz se swym mężem. Dużym wsparciem jest dla nich brat Wojciech. Wójt oświadcza się Gabii. Przeciwna temu związkowi jest mieszczka Regina, która zaczyna intrygować. Adelajda jest zrozpaczona, wciąż nie może zapomnieć o zdradach Kazimierza, a zamek aż huczy od plotek. Wojciech rozmawia o tym z królem. Kazimierz oznajmia, że od żony woli inną, ale że jest skłonny przeprosić królową. Gdy jednak Adelajda wspomina imię jego kochanki Małgorzaty, król opuszcza jej komnatę, zostawiając zapłakaną i roztrzęsioną królową. Kazimierz skarży się na Grota. Niespodziewanie Wojciech przynosi wieść o pogarszającym się stanie duchownego. Biskup Jan Grot jest umierający. Czuwa przy nim Eliasz, królewna a także jego siostrzeniec Paszek. Kazimierz prosi Grota o przebaczenie. Znajduje również listy, które biskup chciał wysłać do papieża, z których wynika, że odwołał on wszystkie ekskomuniki i poparł działania króla. Wszyscy oczekują na przyjazd arcybiskupa Bogorii z ostatnim sakramentem. Grot błogosławi królewnę Kunegundę. Prosi również króla, by ten poskromił Czechów za współpracę z Krzyżakami. Sam zaś chce zostać pochowany z mieczem brata, którego zabili Krzyżacy. Biskup odchodzi. Kazimierz chce, by jak najszybciej wybrać nowego biskupa.

Rok 1348. Do Budy powraca król Ludwik z Neapolu. Królowa Elżbieta jest uradowana, widząc syna. Radość sprawia jej również fakt, że Ludwik przywiózł z sobą małego księcia Karola Mertela, syna nieżyjącego Andrzeja. Księżniczka Anna Świdnicka pod opieką dwórki Ilzy przybywa do Budy, by zamieszkać w zamku królewskim ciotki swojego ojca, królowej Elżbiety. Księżna Agnieszka tęskni za bratanicą, która stała się dla niej bliska jak córka. Namawia Bolka, by wybrali się do Budy. Uradowana z kołysania wnuka, Elżbieta nakazuje służkom zająć się Anną, której nie chce przyjąć. Księżniczka zaczyna płakać i oświadcza, że chce wracać do domu. Ludwik namawia matkę do spotkania z dziewczynką. Królowa jednak stwierdza, że przyda się jej nauka cierpliwości i czekania. Gdy dochodzi wreszcie do spotkania, Anna jest zmieszana. Elżbieta zarzuca Ludwikowi, że nie wtrącił do lochu Joanny. Nie wystarcza jej, że uwięzieni zostali jej krewni. Na Wawel dociera nowy biskup krakowski. Kazimierz cieszy się z wyboru Szyrzyka, który jego zdaniem jest mniej konfliktowy od Grota. Okazuje się jednak, że Szyrzyk zmarł na dżumę w Awinionie, a Bodzęcie udało się przekonać papieża do swojej nominacji. Król wpada w gniew. Grozi, że nie uzna Bodzęty jako nowego biskupa. Wkrótce pomiędzy nimi dochodzi do pierwszych zatargów. Na Wawel przybywa Olgierd, jako wielki książę litewski. Razem z Kazimierzem ustalają, że muszą zachować sojusz, mimo wojny polsko-litewskiej. Olgierd rozmawia z Kunegundą przy grobie jej matki. Królewna prosi wuja o pomoc. Nieoczekiwanie do Budy dociera wieść o przyjeździe Olgierda. Niespodziewanie książę Karol dostaje gorączki i umiera. Cały dwór węgierski pogrąża się w żałobie. Elżbieta jest zrozpaczona. Straciła już trzech synów, a teraz jeszcze wnuka. Dużym wsparciem okazuje się być dla niej Olgierd. W Namysłowie zawarty zostaje pokój, kończący wojnę polsko-czeską. Bodzęta krytykuje ten krok. Niezmiernie cieszy go fakt o romansie króla. Zaczyna szantażować Kazimierza. W jego sporze z Adelajdą, staje po stronie królowej. Kazimierz planuje atak na Ruś, do której pretensje rości sobie jednak król Ludwik Węgierski. Elżbieta przekonuje syna, by nie wchodził w konflikt z wujem. Kazimierz prowadzi rozmowy z synem chana Złota OrdaDżany Beg , Berdi Beg i Tatarami. Królowa Adelajda czuje się niepotrzebna na zamku.

W 1349 roku Kazimierz powraca do Krakowa po zwycięskiej wyprawie na Ruś. Królowa Adelajda oczekuje na powrót męża. Ze smutkiem jednak wyznaje, że nawet, gdyby przyozdobiła się w najpiękniejsze klejnoty i tak jest niemiła mężowi, w odróżnieniu od jego licznych kochanek. Kazimierz próbuje zakończyć romans z Małgorzatą, choć stwierdza, że Adelajda nie jest mu miła. Królowa z żalem stwierdza, że już od dawna nikt nie traktuje jej jak królowej. Na zamek docierają również wieści o licznych zdradach, jakich dopuścił się Kazimierz w Czchowie. Adelajda jest załamana. W Budzie królowa Elżbieta odkrywa, że brat kazał szpiegować ją i jej syna, Ludwika. Wysyła na Wawel swojego informatora. Król Ludwik jest niepocieszony. W Europie głośno o wyprawach jego wuja, a o zwycięstwie w Neapolu nikt już nie pamięta. Młody władca postanawia zachowywać się jak król. Decyduje o wyjeździe młodszego brata, królewicza Stefana do Sepos. Elżbieta jest zrozpaczona. Księżniczka Anna pilnie uczy się historii. Konflikt króla Kazimierza z biskupem Bodzętą przybiera na sile. Biskup wysyła wikariusza Marcina Baryczkę na naradę królewską, by przekazał on królowi, jak negatywne zdanie ma papież o jego nieprzyzwoitym zachowaniu. Za wytknięcie błędów, rozjuszony król nakazuje pozbyć się niewygodnego duchownego. Z polecenia Kazimierza, ksiądz Baryczka zostaje zamordowany przez utopienie w Wiśle. W tym samym czasie Gabija i były wójt oczekują w kościele na wikarego, by udzielił im ślubu. Z powodu jego zaginięcia, ślubu udziela im brat Wojciech.

Rok 1350. Na zamku nie cichną rozmowy na temat morderstwa księdza Baryczki. Wzmaga się gniew przeciwko królowi. Na Wawel przybywa arcybiskup Bogoria, prowadząc dochodzenie w sprawie morderstwa księdza Baryczki. Królowa i Kunegunda obawiają się, że Kazimierza w końcu dosięgnie sprawiedliwość za liczne zbrodnie, jakich się dopuścił. Eliasz przekonuje je, że nawet najcięższy grzech można odkupić. Dwórka Oda okazuje się szpiegować na Wawelu dla Czechów. Na Wawel dociera Marcin z Rajska, zaufany człowiek królowej Elżbiety, by wesprzeć Kazimierza. Królowa Adelajda jest coraz bardziej załamana swoją sytuacją. Kazimierz w ramach pokuty za śmierć Baryczki planuje budowę kościołów, postanawia również przynajmniej spróbować nie okazywać niechęci żonie. Wspólnie uczestniczą w nabożeństwie i przyjmują komunię. Król znowu zaczyna odwiedzać ją w komnacie. Elżbieta i Ludwik chcą wydać Annę za mąż. Kandydata zaakceptować musi jednak Bolko, będący opiekunem bratanicy. Księżniczka tęskni za Świdnicą. Wkrótce księżna Agnieszka i Bolko przybywają do Budy, by odwiedzić bratanicę księcia - Annę. Księżna jest wzruszona. Razem z Bolkiem prowadzą rozmowy z królową Elżbietą i Ludwikiem. Od tego zależy los ich księstwa. Tymczasem do Krakowa przybywa król Ludwik, by prowadzić rozmowy z wujem, Kazimierzem.

W 1351 roku król Ludwik ponownie przybywa na Wawel. Prowadzi rozmowy z wujem, królem Kazimierzem. Polska i Węgry chcą wspólnie poprowadzić kolejną wyprawę na Ruś. Król węgierski początkowo nie jest zdecydowany, przypomina również, że gdy wuj nie będzie miał męskiego potomka, to on odziedziczy koronę. Gdyby zaś stało się inaczej, będzie miał prawo do wykupu Rusi. Kazimierz rywalizuje z siostrzeńcem. Niemierza i Pełka dostają się do litewskiej niewoli u księcia Kiejstuta Giedyminowica. Cudka jest przerażona. Pociesza ją Małgorzata. Kiejstut każe poćwiartowane ciała rycerzy wysłać Kazimierzowi. Król dociera do Olgierda. Walki nie ustają. Kazimierz zapada na ciężką chorobę w Lublinie. Ludwik próbuje obwołać się władcą dwóch królestw i wymusza na możnowładcach przysięgę wierności. Nie składa jej jedynie Jasiek, który wiernie trwa przy Kazimierzu. Królowa Adelajda chce natychmiast pakować kufry i ruszać do męża. Powstrzymują ją jednak doradcy. Szafraniec doradza jej, by utrzymywała chorobę męża w tajemnicy. Bodzęta twierdzi, że jest to dobry czas, by pokazała, jak wielką jest królową. Adelajda organizuje wielkie święto w dniu Narodzenia Najświętszej Marii Panny, na co oburza się część dworzan. Uroczystość upamiętnia poległych rycerzy, Pełkę i Niemierzę. Dodaje wszystkim otuchy. Wkrótce Adelajda otrzymuje serdeczne podziękowania od mieszkańców Krakowa. Podczas nieobecności męża może się wykazać. Małgorzata i Cudka cierpią po stracie mężów. Wkrótce z Pomorza dociera goniec z wieścią, że królewna Elżbieta urodziła syna, Kaźka. Wiadomość o wnuku przywraca króla do zdrowia. Ludwik popada w panikę. Kazimierz powraca do Krakowa. Wkrótce odzyskuje zdrowie. Czule zajmują się nim Adelajda i Kunegunda. Kazimierz przeprasza żonę za całe zło, jakie jej uczynił i gratuluje, jak wspaniale rządziła podczas jego choroby. Odnawia się uczucia pomiędzy Kazimierzem i Cudką. Wkrótce okazuje się, że młoda wdowa jest w ciąży. Helena gości Jakuba z Biskupic i jego giermka. Okazuje się, że towarzysz Krzyżaka jest jej przyrodnim bratem. Mężczyzna porywa brzemienną siostrę. Guncel i Przybysław pogrążają się w żałobie, myśląc, że Helena zginęła. W Budzie królowa Elżbieta zadręcza się. Drży o życie Ludwika, a swoją frustrację wyładowuje na doradcach i księżniczce Annie. Ludwikowi udaje się zdobyć Ruś. Po rozmowie z wujem, powraca na Węgry, zostawiając na Wawelu swojego informatora.

1352. Widoczna ciąża Cudki staje się tematem dworskich plotek. Katarzyna podejrzewa, że dziecko, które nosi kobieta, nie jest zmarłego Niemierzy, ale króla. Królowa Adelajda jest załamana. Pomimo upływu lat wciąż nie może zajść w ciążę. Sprawy nie ułatwia świadomość, że jej mężowi syna może urodzić kochanka. Kazimierz chce anulować układy z Węgrami i uczynić swym następcą wnuka, Kaźka. Królowa Elżbieta jest zdumiona takim obrotem spraw, bowiem, to jej syn Ludwik miał zasiąść na polskim tronie. W Wielkopolsce zawiązana zostaje konfederacja pod przewodnictwem brata Heleny, Macieja Borkowica. Podczas wymiany zdań z Maciejem, Beniamin upada i ginie. Guncel wraz z Borkowicem uciekają. Spytek wyjeżdża na rozmowy z Tatarami. Syn Chana nakazuje obciąć mu język, który przekazany zostaje królowi. Kazimierz chce wykupić druha z niewoli. Katarzyna zadręcza się. Królowa oddaje swe klejnoty, by uratować jej męża. Cudka spowiada się Wojciechowi i wyznaje, że nosi dziecko króla. Spytek powraca na Wawel. Audre przypadkiem spotyka w karczmie Bogdana, który, jak się okazuje, przybył do Krakowa z polecenia węgierskiej królowej. Cudka rodzi bliźnięta, którym nadaje imiona zmarłego męża i ojca: Pełka i Niemierza. Ich ojcem chrzestnym zostaje król, co wstrząsa Adelajdą. Kazimierz nie zaprzecza, że jest ojcem dzieci Cudki. Królowa jest wściekła. Spytek w drodze do Melsztyna umiera. Król Ludwik powraca do Budy. Wita go matka, Elżbieta. Ludwik chce, by opuściła dwór i przeniosła się do klasztoru. Elżbieta udowadnia jednak swoją mądrość. Wkrótce dochodzą do porozumienia. Elżbieta nakazuje Paszkowi opuszczenie Budy, oskarżając go o uchybienie Annie. Kazimierz wydaje rozkaz pojmania i zabicia Macieja Borkowica bez sądu. Bogdan zabija Błażeja, który odkrył jego sekret. Agnieszka i Bolko przybywają do Budy. Trwają przygotowania do ślubu Anny z królem czeskim, Karolem. Księżniczka boi się ślubu z prawie czterdziestoletnim mężczyzną. Agnieszka jest pełna obaw. Na Wawelu odbywa się ślub Jutty i Jana Jury. Bogdan dokonuje zamachu na króla. Na pomoc rusza Jasiek. Wzburzony Kazimierz natychmiast wyrusza na Węgry, dowiedzieć się, kto chciał go zabić. Przed wyjazdem oświadcza Adelajdzie, że ich małżeństwo się skończyło. Królowa popada w rozpacz. Chce opuścić Wawel.

1353. W Budzie odbywa się ślub króla Karola Luksemburskiego z księżniczką Anną. Małżeństwo potwierdza noc poślubna. Kazimierzowi w głowie zawraca czeska mieszczka Krystyna Rokiczana, która przybyła z dworem Karola. Ludwik próbuje ich połączyć. Kazimierz prowadzi rozmowy z Karolem. Do Budy dociera Guncel, po tym jak nie zastał Bolka w Świdnicy. Prosi go o wstawiennictwo u Kazimierza, by król pomógł pomścić Helenę. Ma jednak przeczucie, że żona żyje. Krystyna obiecuje szpiegować dla Ludwika. Ma być również szpiegiem Karola. Adelajda musi podjąć decyzję co do losu schwytanego Bogdana, ale nie chce tego robić. Audre nie może uwierzyć w winę ukochanego.

W 1355 roku Kazimierz oświadcza królowej Adelajdzie, że już niedługo uzyska zgodę na rozwód. Władczyni na skutek przebytych dramatycznych wydarzeń ociera się o szaleństwo. Zrozpaczona próbuje popełnić samobójstwo, jednak ratują ją dwórki. Król nakazuje jej wyjazd do Żarnowca. Wkrótce dostaje zaproszenie do Pragi. Wkrótce dostaje zaproszenie do Pragi. W przymusowej podróży do żarnowieckiej twierdzy, królowej towarzyszą Oda i Ligęza. Adelajda nie może pogodzić się z utratą korony, wciąż uważa się za królową Polski. Tymczasem Kazimierz po dotarciu do Pragi nakazuje druhom odnaleźć Krystynę, która zawróciła mu w głowie. Suchywilk podejrzewa, że kobieta może być szpiegiem. Król jest jednak zbyt zafascynowany Czeszką, by w to uwierzyć. Gdy odnajduje Krystynę, zabiera ją z sobą do Budy, lecz nakazuje jej się ukrywać. W zamku nie zastaje Elżbiety ani Ludwika. Wszyscy wyruszyli do Rzymu na koronację cesarską królowej Anny Świdnickiej i Karola. Po spędzeniu z kochanką nocy, Kazimierz nie posiada się ze szczęścia. W Świdnicy trwa bunt dowodzony przez Kekelona Czirn. Kiczold i Peter proszą o pomoc Kazimierza. Tymczasem marszałek Szafraniec odwiedza na wygnaniu Adelajdę. Ku jego zdumieniu, stan królowej znacznie się poprawił. Adelajda odnalazła w Żarnowcu spokój i poświęciła się swej pasji do sztuki.

1356. Kazimierz zabiera Krystynę do Krakowa i oddaje jej komnatę żony. Król przyrzeka, że zrobi wszystko, by unieważnić małżeństwo z Adelajdą i poślubić nową wybrankę. Ponieważ Kazimierzowi nie udało się uzyskać zgody na zerwanie węzła małżeńskiego z Adelajdą, decyduje się na popełnienie bigamii. Nielegalnego ślubu udziela młodej parze opat tyniecki Jan. Krystyna uważa się za królową Polski, choć w rzeczywistości prawowitą władczynią pozostaje uwięziona w Żarnowcu Adelajda. Królowa postanawia walczyć o swe prawa do końca. Dokonała się w niej przemiana. Stała się silna i niezłomna. Wysyła list do papieża, informując go o grzechu jakiego dopuścił się jej mąż. Papież nakazuje królowi przywrócić królową na Wawel i oddalić Krystynę. Kazimierz jednak nie zamierza tego robić. Nie zauważa nawet tego, że jego ukochana jest szpiegiem Karola Luksemburskiego i donosi mu o wszystkim, co dzieje się na Wawelu. Uwięzienie prawowitej małżonki i królowej Polski odbija się echem w całej Europie. Decyzja Kazimierza komplikuje sytuację całej dynastii.

Kanclerz Zbigniew sprzedaje cały swój majątek i wysyła wszystko jako posag królewny Kundzi. Przeczuwa, że jego koniec jest bliski i chciałby zrobić coś dobrego. Wkrótce na Wawel przybywa książę Ludwig po żonę. Kazimierz wpada w gniew, gdy dowiaduje się, że kanclerz zapłacił posag za jego plecami. Wszystko sobie jednak wyjaśniają. Królewna dziękuje Zbigniewowi. Wkrótce kanclerz umiera. Krystyna modli się w kaplicy i prosi Boga o szczęście dla Kunegundy. Uważa, że ona sama nie zasługuje by prosić o cokolwiek dla siebie, ale królewna jak nikt inny zasługuje na łaskę. Kazimierz żegna się z córką. Królewna Kunegunda po jedenastu latach od ślubu, wyjeżdża do męża. Kazimierz jest świadomy, że już nigdy nie zobaczy żadnej ze swych córek. Prosi Hasso Wedla o przekazanie Jolencie pamiątki po jej prawdziwej matce. Na Wawel przybywa Bolko i namawia Kazimierza na oddalenie Krystyny i powrót do Adelajdy, która pozostaje prawowitą królową Polski. Tymczasem w Żarnowcu Adelajda zdradza króla z Mikołajem Ligęza. Oda jest rozczarowana jej postawą. Królową odwiedza biskup Bodzęta. Na spowiedzi Oda wyznaje grzech Adelajdy. Królowa widząc jej tęsknotę za marszałkiem Szafrańcem, odsyła ją na Wawel. Biskup wyznaje Kazimierzowi to, czego dowiedział się w Żarnowcu. Król jest wściekły. Postanawia ożenić się z Krystyną. Rokiczana jest zaskoczona oświadczynami, ale zgadza się od razu. Wkrótce oświadcza Beneszowi, że nie będzie już szpiegować. Szczerze pokochała Kazimierza i nie zamierza mu szkodzić. Czech grozi, że coś złego może spotkać jej rodzinę. Saraj Isaden Oglu pyta króla jakiego prawa mają przestrzegać Ormianie niemieckiego czy ormiańskiego. Król wydaje przywilej dla Ormian. Jasiek jest pełen pogardy dla Krystyny i okazuje jej niechęć przy każdej okazji. Ofka namawia go do posłuszeństwa królowi. Jutta rodzi syna, z którego dumny jest Jura. Król musi pożyczyć pieniądze od Lewka. W Tyńcu odbywa się ślub Kazimierza z Krystyną, który staje się skandalem na skalę europejską. Rozzłoszczony cesarz Karol postanawia pozbyć się Krystyny na dobre. Wkrótce na Wawel docierają zatrute łakocie dla Krystyny. Benesz, za to zostaje wtrącony do lochu. Rokiczana obawia się, że czeski szpieg może ją pogrążyć. Tak manipuluje Reginą, że kobieta truje mężczyznę. Rokiczana bije się z myślami, czuje się winna. Decyduje się powiedzieć królowi część prawdy, a mianowicie, że Karol chciał by dla niego szpiegowała, ale odmówiła. Tymczasem Guncel powraca do państwa krzyżackiego i udaje mu się uratować ukochaną żonę Helenę i urodzoną w niewoli córeczkę Helenkę. Rodzina wraca do Sierakowa. Przybysław cieszy się z odnalezienia Heleny i Helenki. Bogoria chce namówić Kazimierza na spisanie statutu dla Wielkopolski, który ma zostać ogłoszony w Piotrkowie.

1357. Królewna Kunegunda umiera w Niemczech. Kazimierz jest załamany śmiercią córki. W kaplicy przeprasza Boga za swoje grzechy. Uważa, że śmierć ukochanej córki to kara za bigamiczny ślub z Krystyną. Michał z Czacza donosi na Macieja Borkowica. Tymczasem w Żarnowcu królowa Adelajda pogrąża się w coraz większym smutku. Kazimierz zablokował jej dostęp do królewskiego skarbca i pozbawił wszelkich dochodów. Adelajda musiała sprzedać wszystko, by ona i służba miały co jeść. Z jej planów rozbudowy i upiększenia Żarnowca nic nie wychodzi. Środki wyczerpują się bardzo szybko. Oda jest gotowa oddać jej swój posag. Królowa dziękuje jej z poruszeniem, ale nie może tego przyjąć. Wkrótce pisze błagalny list do ojca, w którym prosi go, by pozwolił jej powrócić do rodzinnej Hesji.

1361. Na Pomorzu umiera starsza córka Kazimierza, Elżbieta.

1364. Kazimierz żeni się z Krystyną Rokiczaną, która wkrótce zostaje zamordowana przez wysłannika Karola Luksemburskiego. Odbywa się uczta u Wierzynka, a król zakłada uniwersytet w Krakowie. Rok później żeni się z Jadwigą żagańską, która rodzi mu trzy córki. Tymczasem Adelajda błaga Elżbietę Łokietkównę o pomoc, ale ta odmawia.

W 1370 umiera Kazimierz, a królem Polski zostaje Ludwik. Elżbieta zostaje regentką. Cztery lata później rodzi się Jadwiga Andegaweńska.

Galeria []

Plakaty[]

Filmy[]

Advertisement