Korona Królów Wiki
Advertisement

Sezon I >> Sezon II >> Sezon III >> Sezon IV >> Sezon V

Sezon I - pierwszy sezon serialu Korona Królów, opowiadający o początkach panowania króla Kazimierza Wielkiego. Liczy 84 odcinki. Emisja sezonu rozpoczęła się 1 stycznia 2018 roku, a zakończyła się 23 maja 2018 roku. Akcja sezonu objęła lata 1325 - 1339 (14 lat).


Obsada[]

Główna[]

Drugoplanowa[]

Trzecioplanowa[]

I wielu innych.

Ramy czasowe[]

Fabuła sezonu[]

Rok 1325. Od pięciu lat królem i królową Polski są Władysław Łokietek i Jadwiga Kaliska. Ich córka Elżbieta jest zaś królową Węgier, jako żona władcy andegaweńskiego króla Karola Roberta, a Kunegunda księżną świdnicką. Łokietek planuje korzystny sojusz związany z ślubem swojego ostatniego żyjącego syna, królewicza Kazimierza. Jadwiga modli się do Boga o opiekę nad zjednoczonym Królestwem Polskim i prosi, by dopomógł dokończyć dzieła jej męża. Na Wawel przybywa zbiegły z niewoli litewskiej rycerz Pełka z Sieciechowa. Błaga króla o pomoc dla Polaków w niewoli. Biskup krakowski Nankier przekonuje Łokietka, że korzystne byłoby małżeństwo królewicza Kazimierza z córką wielkiego księcia Litwy, Giedymina. Królowa Jadwiga jest przeciwna, by jej syn poślubił pogankę. W końcu zgadza się jednak dla dobra Królestwa i przybliżenia pogańskiej Litwy do chrześcijaństwa. Kazimierz buntuje się początkowo, wkrótce jednak zgadza się. Księżniczka Aldona jest zakochana w rycerzu Arunasie, jednak okazując posłuszeństwo woli ojca, przybywa do Polski m.in. wraz z dwórką Egle i kucharką Gabiją. Jej brat, Olgier Giedyminowic zapewnia ją o swoim wsparciu i obiecuje, że przybędzie jej z pomocą, gdy będzie tego potrzebować. Królowa Polski, Jadwiga Kaliska od początku okazuje przyszłej synowej wrogość. Podczas pierwszej rozmowy z Aldoną nakazuje jej bezwzględne posłuszeństwo wobec męża, a także zakazuje jej kiedykolwiek sprzeciwiać się jej woli. Księżniczka przyjmuje chrzest i otrzymuje nowe imię – Anna. Wkrótce odbywa się jej ślub z królewiczem i ich noc poślubna.

Po siedmiu latach Anna i Kazimierz są już rodzicami dwóch córek, Elżbietki i Kundzi. Po zwycięskiej wyprawie, zdobyciu Kościana i triumfalnym powrocie do Krakowa, król Władysław traci siły, a jego stan królowa Jadwiga pragnie ukryć szczególnie przed Anną. W rozmowie z zaufanym doradcą, kasztelanem krakowskim Spycymirem z Melsztyna oświadcza również, że dopóki ona żyje, nie odda korony. Postanawia zatem pozbyć się księżniczki z dworu. Słowa te słyszy Anna. Przyszła królowa jest przerażona. Czuje się otoczona przez wrogów na Wawelu. O pomoc prosi Egle. Postanawia wezwać na pomoc brata, Olgierda. Gdy jednak wymyka się z zamku na spotkanie z nim, Jadwiga oskarża ją o zdradę i spiskowanie wspólnie z Olgierdem przeciwko Polsce. Kazimierz staje po stronie żony, choć nie usprawiedliwia jej postępowania i sam jest pełen podejrzeń. W 1333 roku król Władysław umiera. Na Wawelu pojawia się nieślubna córka Kazimierza, Jolenta z listem od jego siostry, królowej Węgier Elżbiety z listem, z którego wynika, że dziecku grozi niebezpieczeństwo. Anna dostrzega w niej podobieństwo do męża. Jadwiga obawia się, czy nie jest to córka Klary Zach. Kazimierz jednak zaprzecza. Nie wyjawia jednak matce, ani żonie, kim była matka Jolenty. Na uroczystości pogrzebowe przybywają dwie córki króla Władysława: Kunegunda, księżna świdnicka wraz z synem Bolkiem, i Elżbieta, królowa Węgier. Kunegunda próbuje nastawić siostrę przeciwko bratu i jego żonie, chcąc by to jej syn otrzymał koronę. Elżbieta jednak staje po stronie Kazimierza i zaprzyjaźnia się z Anną, a także jej bratem, Olgierdem. Księżna Kunegunda choruje. Matka zajmuje się nią z czułością. Na zamku dochodzi do próby otrucia królowej. Zatrute wino wypija jednak podczaszy, Jan Ligęza, po czym umiera. Na Wawelu wybucha panika. Olgierdowi udaje się udaremnić zamach na życie królewien, córek Kazimierza, za co przyszły król jest mu bardzo wdzięczny i zapewnia, że jest dla niego jak brat. Zaprasza go wraz z ojcem na swoją koronację. Kunegunda nie może pogodzić się z tym, że jej siostra jest królową Węgier, brat za niedługo włoży polską koronę, a ona jest tylko księżną, co wypomina matce. Wkrótce wraz z synem Bolkiem opuszcza Wawel i wraca do Wittenbergi.

Zgodnie z ostatnią wolą Łokietka, tron Polski objąć ma Kazimierz. Na koronację przybywa drugi brat Anny, książę Kiejstut wraz z rycerzem Arunasem. Jadwiga wykorzystuje ten fakt, by oskarżyć księżniczkę Annę o zdradę. Na zwołanym przez nią tajnym sądzie, Anna dowodzi swej niewinności. Helena, której Jadwiga nakazała donosić o poczynaniach Anny, mimo początkowego oskarżenia księżniczki, odwołuje wcześniejsze zeznanie. Jadwiga jest zawiedziona. Kazimierz ufa żonie, a Anna zapewnia go o swej wierności. Wyjaśnia również, że spotkała się z Arunasem jedynie po to, by rozliczyć się z przeszłością i poprosić, by zniknął z jej życia. Jest bowiem świadoma, iż musi pozostać wierna mężowi i wierze chrześcijańskiej. Mimo licznych prób pogrążenia księżniczki, Anna u boku swego męża zostaje koronowana na królową Polski. Pierwsze dni panowania są jednak dla niej niezwykle trudne. Wokół nie cichną bowiem plotki na jej temat. Mimo że została królową, czuje, że nikt nie liczy się z jej zdaniem. Jej spowiednik, brat Wojciech doradza jej pokorę. Anna stara się być uprzejma dla swojej teściowej. Królowa-matka mimo pozornie miłego zachowania nie zamierza pogodzić się z utratą korony, ani zaakceptować żony syna. Czując, że Kazimierz nie liczy się jednak z jej zdaniem tak, jak dotychczas wyjeżdża do klasztoru klarysek w Sączu, zostawiając jednak na Wawelu Katarzynę Pilecką, mającą za zadanie szpiegować młodą królową. Wkrótce cały zamek obiega wieść o ciąży Anny. Kazimierz jest szczęśliwy i ma nadzieję, że żona da mu męskiego potomka. Katarzyna rozpoczyna poszukiwania Arunasa, by pogrążyć żonę Kazimierza. Dawny ukochany Anny zostaje jednak mnichem i przybiera imię Szymon. Chce ofiarować swoją miłość Bogu. Gdy Jasiek dowiaduje się, że jego ukochana Helena zdradziła swoją panią, zrywa zaręczyny. Dwórka pogrąża się w rozpaczy. Jadwiga okazuje jej łaskę i namawia Annę na przebaczenie jej. Królowa pozwala Helenie zostać na zamku. Wkrótce również poleca jej nauczenie jej córek praktycznych umiejętności. Przyjaciółka Jadwigi zostaje schwytana przez rozbójników, którym przewodzi Baśka Dunin. Dwórka Anny, Cudka bierze ślub z rycerzem Niemierzą z Gołczy, choć jest zakochana w królu Kazimierzu. Król przystaje na ich prośbę i zgadza się, by zaopiekowali się Jolentą. W noc świętojańską Helena zostaje napadnięta w lesie. Na Wawel przybywa Bolko i przekazuje wieść o śmierci księżnej Kunegundy. Wkrótce wraz z Kazimierzem udaje się z tą wiadomością do Sącza. Po poznaniu prawdy Jadwiga pogrąża się w rozpaczy, a jej stan się pogarsza. Kazimierz zabiera matkę na Wawel, mimo iż medyk ostrzega przed podróżą, która może okazać się dla niej zbyt niebezpieczna. Królowa Anna troskliwie opiekuje się chorą teściową, mimo licznych upokorzeń i krzywd, jakich od niej doznała. Kazimierz postanawia wyruszyć na krucjatę. Gdy wypowiada te słowa, jego matka otwiera oczy. Wkrótce Jadwiga odzyskuje siły i zmienia swoje nastawienie do Anny. Kazimierz wykupuje Katarzynę z niewoli. Helena nie myśli racjonalnie i wyprowadza królewny nad rzekę. Anna jest przerażona. Jadwiga próbuje ją pocieszyć. Kazimierz prowadzi poszukiwania córek, które wkrótce odnajduje Jasiek. Helena zostaje wtrącona do lochu. Jasiek broni jej jednak przed królem, przekonując, że dwórka nie myśli racjonalnie przez przebytą traumę. Jadwiga przekonuje syna i dwórka odzyskuje wolność.

Katarzyna Pilecka po powrocie na zamek znów zaczyna manipulować otoczeniem. Doprowadza do tego, że Jadwiga odprawia Egle, po oskarżeniu litewskiej dwórki o krzywdzenie królewskich córek, co oburza Annę. Królowa-matka wraca do Sącza. Kazimierz zarządza poszukiwania Egle. Anna pod wpływem manipulacji Katarzyny wyrzuca z zamku Gabiję, która znajduje posadę w karczmie. Na Wawelu pojawia się siostrzenica kanclerza, Machna, która rozkochuje w sobie króla i znajduje sympatię jego córek. Kazimierz kłóci się z Anną i pozostaje głuchy na jej ostrzeżenia względem Machny i Katarzyny. Niewierny mąż zdradza będącą w zaawansowanej ciąży żonę z Machną. Odkrycie przez królową prawdy doprowadza do wypadku. Anna spada ze schodów, a jej stan się pogarsza. Na zamek wracają Egle i Gabija, którym udało się schwytać przestępcę i uzyskać cenne informacje o przetrzymywanym w niewoli Pełce z Sieciechowa, ojcu Cudki. Litwinki zajmują się będącą w ciężkim stanie królową.

Królowa Anna rodzi nieżywego chłopca. Kanclerz wysyła Machnę do klasztoru. Na Wawel przybywa Arunas i przygotowuje lekarstwo dla dawnej ukochanej. Król rozkazuje go uwięzić. Gdy jednak Anna odzyskuje zdrowie, zwraca mu wolność, lecz zabrania wstępu na zamek. Kazimierz przyrzeka Annie, że już nigdy nie sprawi jej cierpienia. Wkrótce w nagrodę za zasługi Gabija zostaje ochmistrzynią na dworze królowej. Anna przeprasza ją, że nie uwierzyła jej wcześniej. Gabija przyrzeka, że będzie wypełniać swoje obowiązki najlepiej, jak potrafi. Eliasz przekazuje królowej tragiczne dla niej wieści. Uważa bowiem, że istnieją niewielkie szanse na to, by jeszcze raz mogła zostać matką. Królowa jest przerażona i obawia się gniewu męża, który wciąż oczekuje na narodziny syna. Rok 1335. Anna od dwóch lat ukrywa przed mężem, że nie może mieć już dzieci. Gdy król poznaje prawdę wpada w silny gniew i wyładowuje swoją wściekłość na przerażonej królowej. Niedługo potem wyjeżdża do Wyszehradu, gdzie prowadzi rozmowy z królem Węgier, Karolem Robertem, królem Czech, Janem Luksemburskim i Krzyżakami. Podczas jego nieobecności królowa Anna broni Wawelu przed najazdem Jana Grota, usiłującego uwolnić swego siostrzeńca z lochów. Paszek został pojmany za niepłacenie danin, nie przeszedł również ordaliów. Na Wawelu pojawia się kuzynka Jana Grota, Bożena Tęczyńska – najbogatsza kobieta w Małopolsce. Wykorzystując swój spryt udaje jej się wywrzeć dobre wrażenie na królowej Annie, która przyjmuje ją na swój dwór. Wkrótce na zamku zjawia się również jej córka, Małgorzata. Obie kobiety mają nadzieję na szybkie znalezienie mężów na zamku, a wkrótce uwaga ich obu spoczywa na kasztelanie krakowskim, Spytku z Melsztyna. Na zaproszenie królowej przybywa Katarzyna Pilecka, która znów zaczyna manipulować otoczeniem. Robiąc Bożenie Tęczyńskiej na złość, przyjmuje oświadczyny Spytka. Bożena jest załamana. Po powrocie ze zjazdu wyszehradzkiego, Kazimierz odsuwa od siebie Annę. Król chce zerwać węzeł małżeński z Anną i odprawić żonę. W tajemnicy przed nią planuje unieważnienie ich małżeństwa i próbuje doszukać się czegokolwiek co mogłoby ją pogrążyć. Tymczasem Anna pragnie upiększyć zamek wawelski, który od zawsze wydawał się jej ponury. Nakazuje sprowadzić odpowiednich fachowców. Jej plany popiera Bożena. Katarzyna uważa, że umieszczanie malowideł na ścianach zamkowych jest zbyteczne. Kazimierz wzywa królową na rozmowę. Ku zaskoczeniu Anny zapewnia ją, że nie ma zamiaru jej odesłać. Katarzyna pragnie pogrążyć Egle, dlatego śledzi ją. Gdy widzi Litwinkę, modlącą się do Boga, odczuwa poczucie winy. Wkrótce dwórka królowej zostaje oskarżona. Katarzyna występuje w jej obronie. Egle przechodzi ordalia, polegające na ściśnięciu rozgrzanego żelaza. Pilecka prosi ją o wybaczenie i pomaga zagoić rany. W Sączu, w rozmowie z Jadwigą, Katarzyna przyznaje się do błędu. Nie wierzyła bowiem wcześniej w dobre intencje Egle. Królowa-matka również, przypomina jak źle traktowała Annę. Jej podejście do synowej zmieniło się jednak, gdy zrozumiała swój błąd.

Rok 1337. Król chce porozmawiać z Olgierdem, potrzebuje jednak jakiegoś pretekstu do spotkania. Królowa Anna układa odpowiedni plan. Kazimierz jest pełen podziwu dla żony, podobnie jak Spytek. Egle po przejściu ordaliów i odzyskaniu zdrowia przeszła przemianę. Przyjęła bowiem chrzest. Córka Anny i Kazimierza, Kundzia choruje. Król obawia się wybuchu epidemii, bowiem wcześniej zachorowała również ochmistrzyni Gabija, a także kupiec z podgrodzia. Zabrania żonie widywania się z córką. Anna pomimo zagrożenia życia czuwa przy córce. Królewna wkrótce odzyskuje zdrowie, podobnie jak Gabija. Do Krakowa przybywa Olgierd. Podczas polowania z Kazimierzem, zostaje trafiony zatrutą strzałą, przeznaczoną dla króla. Na Wawel przybywa królowa Elżbieta. Niepokoi ją stan Olgierda. Dochodzi ona do wniosku, że strzała musiała być zatruta. Książę odzyskuje siły, a królowa postanawia odwiedzić matkę w klasztorze. Uczestniczy w obłóczynach Jadwigi, podczas których obecny jest arcybiskup gnieźnieński Janisław. Królowa-matka zostaje zakonnicą. Po powrocie na zamek, Elżbieta wypomina bratu, że nie odwiedzał matki w Sączu. Zwraca mu uwagę, że m.in. właśnie dla niego Jadwiga wstąpiła do klasztoru, by usunąć się w cień i pozwolić mu swobodnie rządzić królestwem. Elżbieta domaga się także, by jego następcą został jej syn, Ludwik.

Rok 1338. Królowa Anna coraz częściej płacze i jest przygnębiona, co dostrzegają jej córki. Anna postanawia spędzać z nimi więcej czasu. Kazimierz wyrusza na drugi zjazd wyszehradzki. Nie zjawia się na nim król Czech Jan Luksemburski, przysyła syna, co zostaje odebrane jako zniewaga. Królowa Elżbieta i Karol Robert zapewniają Kazimierza o swoim wsparciu. Po powrocie z Węgier król zdradza żonę z Cudką. Prawdę poznaje Egle, nie wyjawia jej jednak swojej pani w obawie o jej stan zdrowia. Cudka odczuwa silne wyrzuty sumienia. Wkrótce odbywa szczerą rozmowę z Niemierzą, który wybacza jej. W 1339 odbywa się proces warszawski skierowany przeciwko zakonowi krzyżackiemu. Stronę Królestwa Polskiego reprezentują: arcybiskup gnieźnieński Janisław, biskup Jan Grot i archidiakon Jarosław Bogoria. Tymczasem królowa Anna znów zostaje odsunięta przez Kazimierza. Podupada na zdrowiu, a jej stan się pogarsza. Król wzywa na zamek Arunasa, on jednak obawia się, że na ratunek jest już za późno. Królewny są przerażone. Dwór modli się za królową. Anna umiera na rękach męża. Kazimierz uważa, że śmierć żony to kara za jego grzechy. Cały zamek pogrąża się w żałobie. Dwór żeński zostaje rozwiązany, jednak Kazimierz pozwala Egle i Gabiji zostać na zamku, by nie sprawiać więcej smutku córkom. Królowa Elżbieta odwiedza Jadwigę w klasztorze i opowiada o pogrzebie Anny. Jadwiga uważa, że Kazimierz powinien pozostać silny. Król wraz z córkami przyjeżdża do Sącza. Królowa-matka doradza mu ponowny ożenek, a na kandydatkę typuje Małgorzatę Luksemburską. Elżbietka chce wstąpić do klasztoru, jednak zmienia zdanie po spędzeniu tam kilku dni. Proces warszawski zmierza ku końcowi, po burzliwych obradach i lekceważącym zachowaniu Krzyżaków, podjęty zostaje wyrok. Sąd nakazuje zakonowi zwrócić Królestwu Polskiemu zagrabione ziemie, a także wypłacić odszkodowanie. Na Wawelu odbywa się wesele rycerza Jaśka z Melsztyna i Ofki. Na zamek dociera wieść o śmierci siostry królowej Anny, Eufemii Giedyminówny, która została otruta przez bojarów, domagających się, by jej mąż Jerzy Trojdenowicz ustąpił z tronu. Dochodzi do zamachu na życie króla. Zabity zostaje Grzegorz Nekanda, który planował ślub z Bożeną Tęczyńską. Król uznaje szlachciankę za wdowę, mimo że ona i Nekanda nie zdążyli się pobrać. Tymczasem z Sącza nadchodzą ponaglające wieści. Król wyrusza na spotkanie z matką. Jadwiga opowiada synowi historię jego narodzin, po czym umiera.

Advertisement