“ | Żal mi Anny, bo dla Ciebie nikt i nic się nie liczy poza Kazimierzem i tą złotą obręczą | ” |
—Kunegunda do Jadwigi |
Jadwiga Bolesławówna (ur. ok.1270/1275 r.— zm. 10 grudnia 1339 r.) — księżniczka kaliska, druga córka księcia Bolesława Pobożnego i królewny węgierskiej Jolenty Heleny Arpadówny, późniejszej błogosławionej Kościoła katolickiego. Wnuczka króla Węgier Beli IV i cesarzówny nicejskiej Marii Laskariny. Siostrzenica m.in. świętej Kingi i świętej Małgorzaty Arpadówny. Miała dwie siostry, starszą, księżną wrocławską Elżbietę i młodszą Annę - mniszkę w klasztorze klarysek w Gnieźnie.
Droga do korony[]
Około 1292/1293 roku poślubiła księcia kujawskiego i przyszłego króla Polski, Władysława Łokietka. Prowadziła aktywną i skuteczną politykę wspierając męża w dążeniach do zdobycia polskiego tronu. W krytycznych czasach ukrywała się z dziećmi w Radziejowie, udając zwykłą mieszczkę. Około 1311 lub 1312 roku pod nieobecność Łokietka pozostała na Wawelu, by dowodzić obroną zamku przed zbuntowanymi mieszczanami krakowskimi. Źródła opisują ją jako kobietę niezwykle dzielną, silną i bezwzględnie lojalną wobec męża, a także jako dobrego i skutecznego polityka. Jadwiga posługiwała się własną pieczęcią i samodzielnie wystawiała dokumenty. 20 stycznia 1320 roku małżonkowie zostali namaszczeni przez arcybiskupa Janisława na króla i królową Polski.
Rodzina[]
Ze związku małżeńskiego z Władysławem Łokietkiem przyszło na świat przynajmniej sześcioro dzieci:
- Kunegunda Łokietkówna - księżna świdnicka, następnie księżna saska
- Stefan Łokietkowic - zmarły w dzieciństwie
- Władysław Łokietkowic - zmarły w dzieciństwie
- Elżbieta Łokietkówna - królowa Węgier
- Kazimierz III Wielki - król Polski
- Jadwiga Łokietkówna - zmarła we wczesnej młodości
Królowa: wdowa i matka[]
Długotrwała i niebezpieczna walka o tron, a także osobista duma i ambicje polityczne spowodowały, że po śmierci Władysława Łokietka Jadwiga nie chciała rozstać się z koroną, tytułem i władzą. Kazimierz stanął po stronie żony, w efekcie czego tuż po koronacji syna i synowej w kwietniu 1333 roku urażona Jadwiga przeniosła się do klasztoru klarysek w Starym Sączu, gdzie prowadziła świeckie życie, interesowała się polityką a także lokowała wsie na prawie niemieckim w ziemi sądeckiej. W tym czasie ufundowała też kościół w Jakubkowicach. Habit zakonny zdecydowała się założyć na przełomie 1337 i 1338 roku. Planowała podróż na Węgry, by odwiedzić ukochaną córkę. Nie wiadomo, czy kobiety rzeczywiście się spotkały. Jadwiga zmarła w klasztorze w Sączu 10 grudnia 1339 roku i tam też została pochowana.
Bibliografia[]
- "Piastowie. Leksykon Biograficzny", red. nauk. S. Szczur, K.Ożóg, Wydawnictwo Literackie Kraków 1999