Konrad von Jungingen (ur.ok. 1355/1359 r. - zm. 30 marca 1407 r.) — syn, należącego do średniej niemieckiej szlachty, Wolfganga von Jungingena i Urszuli von Hohenfels. Wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1393-1407.
Biografia[]
Urodził się około 1355/1359 roku w rodowym Jungingen w Szwabii. Około 1380 roku wraz z młodszym bratem Ulrichem wstąpił do zakonu krzyżackiego. Początkowo piastował urząd komtura domowego w Ostródzie, w 1391 roku awansował na stanowisko podskarbiego malborskiego. 30 listopada 1393 roku kapituła zakonu powierzyła mu urząd wielkiego mistrza krzyżackiego. Rozważny, pobożny i nastawiony na dyplomację nowy wielki mistrz prawdopodobnie miał dać zakonowi odmianę po wojowniczym Konradzie von Wallenrodzie. Konrad von Jungingen przez pierwsze lata urzędowania toczył wojny, najeżdżał na Żmudź i Litwę, podbił Gotlandię. Jednoczesny konflikt z unią kalmarską oraz Królestwem Polskim w unii z Wielkim Księstwem Litewskim groził zagładą państwa zakonnego, toteż Konrad stał się ostrożniejszy i jako oręż zaczął wykorzystywać dyplomację. W zamian za pokój wieczysty zawarty na wyspie Salin udało mu się pozyskać dla zakonu Żmudź. Stosunki z Królestwem Polskim pozornie również były poprawne. Przejęcie Żmudzi oraz zakup ziem Nowej Marchii zamiast wzmocnić osłabiły państwo zakonne, liczne wyprawy wojenne i próby zagospodarowania tych ziem generowały koszty i straty. Udzielenie wsparcia księciu Świdrygielle nie doprowadziło do osłabienia unii polsko - litewskiej, na czym wielkiemu mistrzowi najbardziej zależało. Na polu dyplomatycznym w starciu z polsko - litewską agitacją zakon również ponosił porażki. W 1403 roku papież Bonifacy IX wydał bullę, w której potępił Krzyżaków. W 1404 roku wielki mistrz zdecydował się na podpisanie traktatu pokojowego z Władysławem Jagiełłą i wielkim księciem Witoldem. Do wydarzenia doszło w Raciążku. Ostatnie lata pod władzą Konrada von Jungingena upłynęły zakonowi na utrzymaniu za wszelką cenę pokoju i przyjaźni z Jagiełłą, co nie podobało się wielu, szczególnie młodszym, ambitnym braciom - rycerzom i dostojnikom. Konrad von Jungingen był już wtedy postrzegany jako słaby i niedołężny, na jego wizerunek wpłynęła też zapewne przewlekła choroba, ostra kamica nerkowa, której nie chciał leczyć w zalecanych mu przez medyków jako lek zamtuzach. Konrad żył skromnie, wspierał kościoły i klasztory, rozbudował pałac wielkich mistrzów w Malborku. Zmarł 30 marca 1407 roku przy stole, w trakcie kolacji w malborskim refektarzu, otoczony przez pozostałych braci. Jako przewidujący polityk nie widział szans na wygranie wojny z połączonymi unią Polską i Litwą. Według "Kroniki Gdańskiej" swojego żądnego wojny brata nazwał "zapalczywym głupcem", którego wybór na wielkiego mistrza doprowadzi Zakon do katastrofy.
Bibliografia[]
- "Poczet wielkich mistrzów krzyżackich w Malborku 1309 -1457, red.N.Delestowcz, Avalon Kraków 2018"
- "Amtsträger des Deutschen Ordens in Preußen und in den Kammerballeien des Reiches", D. Heckmann, Werder (2011–2014)