“ | Może tak, a może nie. Moje prawo do korony, wciąż by podważano. To by mogło wszystkim zaszkodzić. Mnie i królestwu. | ” |
—Kaźko do Jaśka z Melsztyna |
Kazimierz "Kaźko" IV Słupski (ur. ok. 1351 r. - 2 stycznia 1377 r.) — książę pomorski, dobrzyński, inowrocławski i słupski. Syn królewny polskiej Elżbiety Kazimierzówny i księcia pomorskiego Bogusława, brat cesarzowej rzymskiej Elżbiety Pomorskiej. Wnuk króla Polski Kazimierza Wielkiego i królowej Aldony Anny Giedyminówny, siostrzeniec księżnej bawarskiej Kunegundy Kazimierzówny, Jolenty, Niemierzy Kazimierzowica, Pełki Kazimierzowica, hrabiny Anny Kazimierzówny, królewny Jadwigi Kazimierzówny oraz królewny Kunegundy Kazimierzówny.
Były mąż księżniczki litewskiej Kenny Olgierdówny i księżniczki mazowieckiej Małgorzaty, siostry Eufemii Mazowieckiej i księcia mazowieckiego Siemowita IV. Usynowiony przez swojego dziada króla Kazimierza. Następca króla Polski w jego testamencie.
Historia[]
Sezon I[]
Postać nie występuje.
Sezon II[]
1357 r. Kaźko wraz z ojcem Bogusławem Pomorskim przybywa na dwór swego dziada Kazimierza Wielkiego. Król chce zawrzeć z nim sojusz. Kaźko ma ożenić się z Kenną, córką Olgierda Giedyminowica. W towarzystwie Gabiji został oprowadzony po zamku na Wawelu. Poznaje żonę swojego dziadka — Krystynę Rokiczaną, której pyta się, czemu mieszka w komnacie dla królowych, skoro sama nią nie jest. Po raz pierwszy książę zakłada koronę królów Polskich.
1361 r. Po śmierci Elżbietki, Książę wraz z siostrą za zgodą ojca, został zabrany przez dziada na Wawel, na którym uczył się różnych przydatnych umiejętności.
1363 r. Uczestniczył w uroczystych zaślubinach swojej siostry Elżbiety z cesarzem rzymskim Karolem IV Luksemburskim.
1368 r. Przedwcześnie zmarła małżonka Kazimierza, Kenna. 1369 r. Kaźko dzięki układom Kazimierza Wielkiego ożenił się ponownie z Małgorzatą Mazowiecką, córką Siemowita III.
Kazimierz wysłał Kaźka na nauki do Budy do swojej siostry, Elżbiety Łokietkówny. Król otrzymuje od niej list, w którym było napisane o wybrykach księcia. Kazimierz wzywa do siebie swojego wnuka, oczekując wyjaśnień. Książe stroi się żarty, ale zapewnia, że słuchał królowej Węgier i robił wszystko, co on mu nakazał. Król polski narzuca mu kłamstwo, mówiąc nie powinien się tak zachowywać i policzkuje go. Kaźko jest zszokowany tym gestem. Szybko wyszedł z pokoju, nie odzywając się już, ani słowa.
“ | Jadwiga: Chciałam Cię przeprosić. Kaźko: Nie trzeba, Królowo Jadwiga: Król i ja... Nie słusznie Cię oskarżyliśmy |
” |
—Rozmowa Kaźka z królową Jadwigą, po odnalezieniu Kunegundy |
Kaźko został niesłusznie uwikłany przez Kazimierza i Jadwigę Żagańską w sprawę porwania królewny Kunegundy Kazimierzówny. Książę szukał wraz ze strażnikami oraz Bolkiem Małym małej Kunegundy i przyniósł zdrową królewnę do zamku.
“ | Poznaje te oczy i wszystko im wybaczę. Jakby Elżbietka na mnie patrzyła. | ” |
—Cudka o oczach Kaźka |
1370 r. Kaźko przyszedł do króla Polski, gdy była u niego Cudka. Cudka stwierdziła, że ma oczy po swojej matce, Elżbiecie. Kaźko uczestniczył w polowaniu, podczas którego jego dziadek spadł z konia.
7 listopada tego roku zmarł król Polski. Kaźko w testamencie swojego dziada Kazimierza został wyznaczony jako jego następca na tronie polskim.
Książę otrzymał od nowego króla ziemię dobrzyńską, Bydgoszcz, Wałcz i Złotoryję jako lenno, mimo że w testamencie Kazimierza (którzy został podważony przez Ludwika) otrzymał te ziemię na własność. Po śmierci Kaźka ziemie te miały wrócić do Korony. Kaźko obiecał służyć Ludwikowi i jego matce, nowej regentce Królestwa Polskiego, Elżbiecie Łokietkównie.
“ | Dziękuję za rady. Kazimierz miał w Tobie dobrego przyjaciela. | ” |
—Kaźko do Jaśka. |
1374 r. Kaźko próbuje pozbawić Ludwika korony, którą chciał zapewnić mu dziadek. Jego starania nie przynoszą skutku. Książę zdecydował, że opuści Wawel i wróci do siebie; przed wyjazdem żegna się z Jaśkiem. Między nimi nawiązuje się krótka rozmowa, książę dziękuję Jaśkowi za byciem dobrym doradcą oraz dobrym przyjacielem króla Kazimierza. Jasiek dziwi się, że chłopak tak łatwo zrezygnował i zastanawia się, czy nie mylił się co do niego i może Kaźko byłby dobrym królem. Jasiek pyta się również, czy jeśli Ludwikowi nie urodzi się dziedzic, zmieni zdanie co do swojej decyzji. Wnuk Kazimierza odparł, że będzie mieć mniej osób do wykarmienia i będzie może mieć więcej poddanych, nie będąc królem oraz, że czas pokaże.
Sezon III[]
1377 r. Elżbieta Łokietkówna podczas rozmowie z synem Ludwikiem Węgierskim i z synową, Elżbietą Bośniaczką wspomniała o Kaźku.
Biografia[]
Kaźko urodził się jako syn królewny polskiej, Elżbiety Kazimierzównej i księcia pomorskiego, Bogusława V Pomorskiego. Miał siostrę, Elżbietę Pomorską, która wyszła później za mąż za cesarza, Karola IV Luksemburskiego. Imię prawdopodobnie otrzymał po swojemu dziadku, Kazimierzu III Wielkim. Po śmierci matki wychowywał się wraz z siostrą na Wawelu, na dworze swojego dziada, Kazimierza Wielkiego. Na Wawelu był nazywany Kaźkiem, by odróżnić go od króla. Przez króla Polski został usynowiony i mógł zostać królem po jego śmierci.
Książę dzięki planom swojego dziada został mężem księżniczki litewskiej Kenny Olgierdówny, która na chrzcie przyjęła imię Joanna. Była córką Olgierda Giedyminowica. Małżonkowie byli blisko spokrewnieni ponieważ Kenna była wnuczką wielkiego księcia litewskiego Giedymina, a Kaźko jego prawnukiem. Kenna niedługo po ślubie zmarła. Książę po raz drugi ożenił się w 1369 r. z Małgorzatą Mazowiecką. Małżeństwo również pozostało bezdzietne.
Po nagłej śmierci Kazimierza Wielkiego w 1370 r. nowym królem Polski został Ludwik Węgierski, będący równocześnie królem Węgier. Mimo starań, Kaźko nie zdołał uzyskać zapewnionej mu w testamencie przez dziada polskiej korony. Od nowego króla otrzymał jako lenno ziemię dobrzyńską, Bydgoszcz, Wałcz i Złotoryję; mimo że w testamencie króla Kazimierza otrzymał je na własność. Cztery lata później wrócił na swoje ziemie. Kaźko zmarł 2 stycznia 1377 r. bezpotomnie.
Charakter[]
Tak jak przynajmniej większość dzieci był ciekawski. Książę i jego dziad, Kazimierz byli w wieku nastoletnim praktycznie tacy sami. Oboje w głowach mieli zabawy i dziewczyny. Syn Bogusława był nieodpowiedzialny, ale wraz z wiekiem charakter Kaźka zaczął się zmieniać na lepsze. Stał się odpowiedzialnym dorosłym mężczyzną, martwiącym się o zdrowie króla polskiego czy o dobro poddanych. Kaźko potrafił się poddać, kiedy wymagała na to sytuacja i walczyć o swoje.
Cytaty[]
“ | (..) To tylko kolejna córka, tronu nie obejmie. | ” |
—Kaźko |
“ | Kaźko: Jestem Kaźko, syn Bogusława, księcia pomorskiego z dynastii Gryfitów Kazimierz: A wiesz, kim ja jestem ? Kaźko: Królem polskim Kazimierz:I kim jeszcze? Kaźko: Wielkim królem, ojcem mojej matki, moim dziadem. Kazimierz: Zatem możemy się uściskać. |
” |
—Kaźko ze swoim dziadem, Kazimierzem |
Relacje[]
Kazimierz III Wielki[]
Kaźko kochał swojego dziadka i był mu wierny, aż do samego końca. Między nimi było widać więź emocjonalną, między wnukiem a dziadkiem. Kaźko po śmierci swojej matki wraz z siostrą wychowywali się na dworze króla Polski. Był przewidywany przez swojego dziada jako zastępce na tronie polskim, nawet został przez niego ,,zaadaptowany". Książę i Kazimierz w wieku nastoletnim byli bardzo do siebie podobni. Oboje mieli w głowach zabawy i dziewczyny. Kaźko dzięki układom swojego dziada ożenił się dwukrotnie; z Kenną, księżniczką litewską, córką Olgierda Giedyminowica. Małżeństwo miało być odnowieniem sojuszu między Wielkim Księstwem Litewskim a Królestwem Polskim oraz z Małgorzatą Mazowiecką, córką Siemowita III.
Książę słupski brał udział w poszukiwaniach córki Kazimierza, królewny Kunegundy oraz był przy nim, gdy był praktycznie umierający. Kazimierz w swoim testamencie uczynił swojego wnuka dziedzicem na tronie polskim oraz dał mu na własność ziemię dobrzyńską, Bydgoszcz, Wałcz i Złotoryję, ale książę otrzymał te ziemię, tylko jako lenno.
Elżbieta Pomorska[]
Kaźko z Elżbietą utrzymywał bardzo dobre relacje. Po śmierci matki wychowali się na dworze swojego dziada, Kazimierza Wielkiego. Książę uczestniczył w zaślubinach swojej siostry z Karolem IV Luksemburskim, a później spędził pewien czas na dworze czeskim, Elżbiety.
Rodzice[]
Kaźko kochał swoich rodziców.