Jan z Czarnkowa (zm. 05 kwietnia 1387 r.) — syn wójta Czarnkowa, Bogumiła. Studiował prawo rzymskie i kanoniczne, miał też wyższe święcenia kapłańskie. Był dyplomatą, politykiem, kronikarzem.
Karierę rozpoczął w Meklemburgii u boku biskupa zwierzyńskiego Andrzeja, który był krewnym lub protektorem Jana. Po śmierci króla Kazimierza III Wielkiego Jan został usunięty ze stanowiska podkanclerza oraz oskarżony przez stronnictwo proandegaweńskie o próbę wykradzenia insygniów koronnych z grobu króla. Wyrokiem sądu komisarskiego w Poznaniu został skazany na wieczystą banicję, infamię oraz konfiskatę dóbr. Czas wygnania spędził m.in w Pradze i Wrocławiu. Po kilku latach wrócił na urząd archidiakona gnieźnieńskiego. Autor znanej kroniki.
Kanonik w Buetzow, kanclerz biskupa zwierzyńskiego, wikariusz generalny biskupa zwierzyńskiego, kanonik włocławski, kanonik poznański, kanonik krakowski, archidiakon gnieźnieński, podkanclerzy królewski (1366 - 1370/1371)