“ | Przysięgam służyć wierze i u boku króla, rządzić sprawiedliwie oraz otaczać opieką polski Kościół | ” |
—Słowa Jadwigi podczas swojej koronacji. |
Jadwiga żagańska (ur. między 1340/1350 r. — zm.27 marca 1390 r.) — córka księcia żagańskiego Henryka V Żelaznego i Anny Płockiej. Królowa Polski jako czwarta i ostatnia żona króla Kazimierza Wielkiego, od ok.1371/1372 roku księżna legnicka jako żona Ruprechta, księcia legnickiego. Matka hrabiny Anny Kazimierzówny, królewny Jadwigi Kazimierzówny i królewny Kunegundy Kazimierzówny. Była m.in. w prostej linii prawnuczką księcia litewskiego Giedymina i królewny czeskiej Kunegundy Przemyślidówny. Następczyni królowej Adelajdy Heskiej i poprzedniczka królowej Elżbiety Bośniaczki.
Biografia[]
Jadwiga urodziła się jako córka księcia żagańskiego, Henryka V Żelaznego i księżniczki Anny Płockiej. 25 lutego 1365 roku we Wschowie poślubiła króla Polski Kazimierza Wielkiego. Wkrótce została koronowana na królową Polski, gdy małżeństwo Kazimierza z Adelajdą Heską zostało unieważnione. Jadwiga doczekała się z Kazimierzem trzech córek: Anny, Jadwigi i Kunegundy. Kunegunda zmarła we wczesnym dzieciństwie. Po śmierci króla Kazimierza uczestniczyła jeszcze w koronacji jego następcy Ludwika Węgierskiego. Elżbieta Łokietkówna zabrała jej córki na dwór węgierski, chciała osobiście dopilnować, by królewny poślubiły mało znaczących książąt i nie zagrażały w przyszłości prawu do tronu jej syna. Jadwiga jako królowa wdowa powróciła na Śląsk, gdzie około 1371/1372 roku poślubiła księcia śląskiego Ruprechta I Legnickiego. Miała z nim dwie córki - Barbarę przyszłą księżną saską oraz Agnieszkę, klaryskę we Wrocławiu. Zmarła 27 marca 1390 r. w Legnicy.
Historia[]
Sezon I[]
Postać nie występuje.
Sezon 2[]
25 lutego 1365 r. Jadwiga została czwartą żoną Kazimierza Wielkiego. Niedługo później do Krakowa przybywa legat papieski Piotr z Volterry, który informuje parę królewską o oburzenia papieża o oraz o tym, że ich małżeństwo jest nie nieważne. Prawowitą małżonką Kazimierza pozostaje wciąż Adelajda Heska. Jadwiga była przerażona, gdy dowiaduje się o sfałszowanej bulli. Oświadcza jednak, że zawsze będzie stać po stronie męża.
1365 r. Jadwiga wypytuje o swoją poprzedniczkę Krystynę Rokiczanę. Rozmawia na ten temat z Odą i Juttą. Jadwiga zaszła w pierwszą ciążę. Wkrótce odbywa się się jej koronacja na królową Polski.
1366 r. Książę żagański Henryk, ojciec Jadwigi, przybył na Wawel. Jadwiga przedwcześnie rodzi dziewczynkę, Kazimierz jest rozczarowany płcią dziecka. Legat papieski udziela chrztu córce Kazimierza i Jadwigi. Król nadaje jej imię Anna, po swojej pierwszej żonie. Królowa jest niezadowolona z jego decyzji.
1368 r. Jadwiga urodziła drugą córkę, Kunegundę. Królowa przeprasza Kazimierza, że to nie syn i prosi go, aby nie odsyłał jej do ojca. Wkrótce mała Kunegunda zostaje porwana przez Lajosa, a Jadwiga szaleje z rozpaczy po porwaniu córki. Boi się, ale Kazimierz zapewnia, że wszyscy są bezpieczni. Małą królewnę udaje się odnaleźć. Kunegunda prawdopodobnie niedługo umiera.
1370 r. Jadwiga jest zazdrosna o byłą kochankę Kazimierza - Cudkę, która przybyła w odwiedziny do jej męża. Dziewczyna przyrzeka, że Cudka już nigdy nie postawi nogi na Wawelu.
“ | Miej serce, zostaw chociaż dzieci. (...) Miej litość, przecież sama jesteś matką. | ” |
—Jadwiga do Elżbiety Łokietównej, która chce zabrać jej córki. |
Podczas polowania Kazimierz spada z konia, doznaje złamań i w efekcie infekcji. Król leży na łożu śmierci. Jadwiga w międzyczasie czasie rodzi trzecią córkę, której nadaje imię Jadwiga — po sobie. Po porodzie dowiaduje się o agonii męża. Po śmierci Kazimierza przybywa Elżbieta Łokietkówna i informuje Żagańską, że zabiera jej dwie żyjące córki, najstarszą Annę i najmłodszą Jadwigę na Węgry a ona sama ma wrócić na Śląsk. Królowa - wdowa błaga o zostawienie jej córek, jednak Elżbieta pozostaje nieugięta i wychodzi z komnaty. Jadwiga po jej wyjściu zanosi się płaczem. Królowa Jadwiga żagańska opuściła Kraków i wyjechała na Śląsk, nigdy już nie zobaczyła swoich córek.
Sezon 3[]
Postać nie występuje.
Wygląd[]
Jadwiga w serialu jest szczupłą młodą kobietą o długich brązowych włosach, które zazwyczaj nosi splecione w dwa warkocze upięte po bokach głowy. Ma piwne oczy i dużo wdzięku.
Osobowość[]
Jadwiga wydaje się dobrą, serdeczną i szczerą osobą, znającą swoją wartość i bardzo kochającą swoje córki. Była załamana, że nie urodziła swojemu mężowi syna i martwiła się o przyszłość córek. Była również kobietą wrażliwą i wyrozumiałą. Wybaczyła Odzie początkowe złe traktowane. Jadwiga bała się swojego wybuchowego i gwałtownego ojca, nie chciała podzielić losu nieszczęśliwej matki. Świadoma statusu swojego małżeństwa i braku syna miała obawy, że mąż może odesłać ją do rodzinnego domu. Odważnie wystąpiła przed legatem papieskim manifestując swą pozycję królowej. Była wierną, oddaną i kochającą żoną. W jej sercu gościła też czasem zazdrość o męża.
Relacje[]
Kazimierz III Wielki[]
“ | Wybacz, że córka. Dam Ci syna, obiecuje, tylko błagam, nie odsyłaj mnie do ojca. | ” |
—Prośba Jadwigi po urodzeniu drugiej córki. |
Jadwiga darzy prawdopodobnie Kazimierza głębszym uczuciem, wspiera go i pociesza. Nie może znieść, że jej małżeństwo z królem jest nieważne. Królowa była załamana faktem, że nie może urodzić mężowi syna. Po narodzinach drugiej córki dziewczyna obiecuje Kazimierzowi, że urodzi mu syna. Jadwiga była zazdrosna o swego męża, gdy Cudka — dawna jego kochanka, pojawiła się na Wawelu.
Kunegunda, Jadwiga i Anna Kazimierzówny[]
Jadwiga bardzo się martwiła i płakała, gdy Kunegunda została porwana. Dziewczyna martwiła się o przyszłość swoich córek, ponieważ jej małżeństwo zostało zawarte nielegalnie, co świadczyło że dzieci urodzone z tego związku są bękartami. Jadwiga płakała i błagała Elżbiętę Łokietkówną po śmierci Kazimierza, żeby nie zabierała jej córek: Jadwigę i Annę. Jednak starsza królowa był głucha na jej błagania i zostawiła ją ze słowami, że zostanie odesłana na Śląsk. Po jej wyjściu Jadwiga zanosi się głośnym płaczem.
Henryk Żagański[]
“ | Mój ojciec to tyran. Byłam dzieckiem, widziałam jak znęcał się nad moją matką. Cierpiałam i nic, nie mogłam zrobić. | ” |
—Jadwiga o swoim ojcu |
Jadwiga boi się swojego ojca. Nie chciała zostać odesłana na Śląsk. Podczas jego wizyty na Wawelu, nie chciała go widzieć.
Krystyna Rokiczana[]
Jadwiga była ciekawa Krystyny. Wypytywała o nią Odę i Juttę.
Cudka[]
Jadwiga była zazdrosna o Cudkę, gdy ta przyszła w odwiedziny do Kazimierza. Królowa obiecała dopilnować, by więcej nie wróciła na Wawel.
Cytaty[]
“ | Nie zawiodę Cię, Królu! | ” |
—Jadwiga, do Kazimierza |
“ | Zanieście dziecko do króla. Jak Kazimierz je zobaczy, na pewno wrócą mu siły. | ” |
—Jadwiga |
“ | Kto nauczy naszego syna rządzić ? | ” |
—Jadwiga do Kazimierza |
“ | Czy ty również uważasz, że nie należy mi się korona? | ” |
—Jadwiga do Jutty |
“ | Ja nie wiem co to ojcowska miłość. | ” |
—Jadwiga do Kazimierza |
“ | Ja będę się bronić. | ” |
—Jadwiga |