Henryk II Świdnicki (ur.1316/1324 - 1343 r.) — książę świdnicki, syn księcia Bernarda Świdnickiego i Kunegundy Łokietkówny. Książę pozostawał w księstwie świdnickim w niedziale, razem ze swym bratem - Bolkiem II Małym. Mimo reguły starszeństwa, Henryk ożenił się szybciej od brata. Jego żoną została nieznanego pochodzenia Katarzyna, z którą miał córkę, księżniczkę Annę. Z powodu jego miłości do innej kobiety, Katarzyna popełniła samobójstwo. Henryk nigdy już się nie ożenił, a uczuciem obdarzył żonę brata - księżną Agnieszkę. Kochał swoją córkę, choć rzadko to okazywał. Powodem jego chłodu miał być fakt, że przypominała mu tragicznie zmarłą żonę.
Historia[]
Sezon 1[]
Postać nie występuje.
Sezon 2[]
Rok 1342. Książę Henryk współrządzi z bratem Bolkiem księstwem świdnickim. W rzeczywistości jednak posiada dużo mniejszą władzę od starszego brata. Wokół krążą różne opinie na jego temat. Czasem bywa człowiekiem troskliwym i wrażliwym, innym razem - brutalnym. Nie zajmuje się swoją córką Anną, choć bardzo ją kocha. Księżniczka przypomina mu bowiem zmarłą żonę, księżną Katarzynę. Chce oddać ją do klasztoru, w którym przebywa jego siostra Konstancja po tym, jak urzędnik dworski nakłamał mu na temat Agnieszki. Księżna przekonała go, że bardzo kocha bratanicę męża. Henryk powierza Agnieszce wychowanie Anny.
Rok 1343. Henryk odmawia bratu, gdy ten proponuje mu ponowny ożenek dla dobra księstwa. Książę wciąż nie może zapomnieć o Katarzynie. Wyznaje bratu, że popełniła przez niego samobójstwo - skoczyła ze skały. Książę uczuciem darzy żonę brata, Agnieszkę. Odkrywa to Helena, która mówi mu, że ona nigdy nie będzie jego ukochaną. Książę zostaje zaatakowany przez zakochanego w Helenie Guncela, któremu Ilza wmówiła, iż ma ona poślubić księcia. Henryk pokonał rycerza w pojedynku. Rycerz wrócił jednak do zdrowia. Rad Henryka coraz częściej zaczyna słuchać brat. Wysyła go jednak na front podczas wojny. Książę pełni misję dla króla Kazimierza. Ginie w bitwie pod Oleśnicą, jak prawdziwy rycerz.