Nie podano opisu zmian Znacznik: Edytor kodu źródłowego |
(Edycja galerii) |
||
| Linia 123: | Linia 123: | ||
Odc181-2.jpg |
Odc181-2.jpg |
||
Odc181.jpg |
Odc181.jpg |
||
| ⚫ | |||
Odc208.jpg |
Odc208.jpg |
||
| ⚫ | |||
| + | Odc234.jpg |
||
| + | Król Kazimierz III Wielki, królowa Elżbieta Łokietkówna odc.334.jpg |
||
Odc237.jpg |
Odc237.jpg |
||
Odc240.jpg |
Odc240.jpg |
||
Wersja z 21:11, 13 lut 2021
| “ | Twoja babka kochała i rozumiała Polskę, jak nikt. | ” |
—Jasiek o Elżbiecie | ||
Elżbieta Łokietkówna (ur.1305r - zm. 29 grudnia 1380r.) — królewna polska, królowa Węgier. Córka króla Polski Władysława I Łokietka i królowej Jadwigi Bolesławówny. Siostra króla Polski Kazimierza Wielkiego, Stefana Łokietkowica, Władysława Łokietkowica, Jadwigi Łokietkówny oraz księżnej świdnickiej i saskiej Kunegundy Łokietkówny.
Od 1320r żona króla Węgier Karola I Roberta Andegaweńskiego. Matka zmarłych w dzieciństwie Władysława Andegaweńskiego i Karola Andegaweńskiego, króla Węgier i Polski Ludwika Węgierskiego, Andrzeja Andegaweńskiego i Stefana Andegaweńskiego. Babka królewien: Katarzyny Andegaweńskiej, Marii Andegaweńskiej, Jadwigi Andegaweńskiej, księcia Karola Martela, księcia Jana Andegaweńskiego i księżniczki Elżbiety Andegaweńskiej. Jej prawnuki były jednocześnie ostatnimi z linii Andegawenów węgierskich - królewna polska Elżbieta Bonifacja, nieznany z imienia syn Marii Andegaweńskiej i książę Filip z Tarentu zmarli w niemowlęctwie.
Za panowania swego syna Ludwika odgrywała kluczową rolę polityczną. Podróżowała po całym świecie, a z jej zdaniem liczyli się władcy z całego świata. Zaaranżowała małżeństwo syna z kuzynką - Elżbietą Bośniaczką, w której naprawdę się zakochał. Dzięki temu młoda królowa nie wtrącała się zbytnio do polityki, a rzeczywiste rządy sprawowała wciąż Łokietkówna, jako królowa-matka. Przez całe życie wspierała interesy zarówno Węgier, jak i Polski, pomagając nie tylko synowi Ludwikowi, ale i bratu - Kazimierzowi Wielkiemu, królowi Polski. Udało się jej doprowadzić do zawarcia umowy pomiędzy nimi, według której to Ludwik stawał się następcą Kazimierza na polskim tronie w razie jego śmierci bez pozostawienia po sobie potomka.
Regentka polska w latach 1370-1380 po śmierci brata, gdzie nie przebywała stale, a jedynie co pewien czas. Polskę opuściła w 1376 roku po rzezi Węgrów, do której doszło w Krakowie. Powróciła tam jednak dwa lata później, jednak nie została na długo. Babka króla Polski, Jadwigi Andegaweńskiej, zmarłej w dzieciństwie Katarzyny Andegaweńskiej i królowej węgierskiej, Marii Andegaweńskiej, teściowa Elżbiety Bośniaczkiej. Jej ulubioną wnuczką była najmłodsza, Jadwiga. Królowa dostrzegała w niej niezwykłe cechy.
Historia
Ogólnie
Węgierska rodzina królewska została zaatakowana przez zamachowców, chcących w ten sposób zemścić się za krzywdę wyrządzoną Klarze Zach przez brata Elżbiety, Kazimierza. Królowa w wyniku zamachu straciła kilka palców, co wielokrotnie wspominane jest w serialu.
Sezon I
Elżbieta przysyła na Wawel Jolentę, nieślubną córkę Kazimierza Wielkiego, z ostrzeżeniem, że grozi jej niebezpieczeństwo. Przyjazd samej królowej bardzo się opóźnia. Dociera do Krakowa na pogrzeb ojca, Władysława Łokietka. Staje po stronie Kazimierza i Anny, gdy jej siostra, Kunegunda chce nastawić ją przeciw nim. Elżbieta jest stanowcza i uważa, że królem Polski powinien zostać Kazimierz. Królowa zaprzyjaźnia się z Anną i przygotowuje dla niej suknię na koronację. Dobre wrażenie robi na niej Olgierd. Razem z dworem uczestniczy w uroczystościach wielkanocnych. Po jej wyjeździe odbywa się przedstawienie, wystawione na jej prośbę.
Elżbieta wraz z synami zjawia się na obradach I Zjazdu Wyszehradzkiego. Dochodzi do kłótni pomiędzy nią, a Kazimierzem, który zarzuca jej nielojalność. Królowa przekonuje brata, że nic nie zmieni tego, że jest jego starszą siostrą i zawsze może na nią liczyć.
Elżbieta przyjeżdża na Wawel. Przywozi podarki dla swoich bratanic. Martwi ją stan Olgierda. Kazimierz podejrzliwie ocenia jej zainteresowanie bratem Anny. Elżbieta unosi się dumą i wyśmiewa insynuacje brata, którego wiele razy musiała tłumaczyć. Zarzuca mu, że nigdy nie odwiedził matki w Sączu. Wyjeżdża do Sącza, gdzie uczestniczy w obłóczynach Jadwigi. Po powrocie do Krakowa dochodzi do kłótni między nią, a bratem. Elżbieta chce, by następcą Kazimierza został jej syn, Ludwik.
Podczas II Zjazdu Wyszehradzkiego, Elżbieta rozmawia z delegacją polską i zapewnia, że jest po jej stronie. Wraz z mężem, Karolem Robertem, popierają króla Kazimierza i zapewniają o ich wsparciu dla sprawy polskiej.
Elżbieta wraz z mężem przybywa na pogrzeb królowej Anny i okazuje współczucie bratu po stracie żony. Później odwiedza matkę, Jadwigę w klasztorze. Rozmawia z nią jedynie przez kratę. Relacjonuje jej wizytę na zamku. Królowa-matka uważa, że współczucie osłabia Kazimierza, jako króla.
Sezon II
1342. Umiera mąż królowej Elżbiety - król Węgier, Karol Robert. Na tron wstępuje ich najstarszy żyjący syn, szesnastoletni Ludwik. Elżbieta postanawia skupić się na dzieciach. Musi również walczyć o swoją pozycję po śmierci męża. Namawia Kazimierza, by ten dążył do pojednania z Ludwikiem po tym, jak doszło pomiędzy nimi do spięcia.
Rok 1348. Do Budy powraca król Ludwik z Neapolu. Królowa Elżbieta jest uradowana, widząc syna. Radość sprawia jej również fakt, że Ludwik przywiózł z sobą małego księcia Karola Mertela, syna nieżyjącego Andrzeja.
1365. Do Budy przybywa, Adelajda Heska, która prosi Elżbietę i Ludwika o wstawiennictwo. Elżbieta nie chce jednak występować przeciwko bratu.
1374 r. W Budzie na świat przychodzi najmłodsza córka Ludwika – Jadwiga Andegaweńska. Elżbieta podejmuje starania, by jej wnuczka została kolejnym królem Polski.
Sezon III
1376 r. Ludwik wciąż jest królem polskim, a w jego imieniu władzę, wciąż sprawuje Elżbieta. Pewnego dnia dochodzi do incydentu, który przeradza się w rzeź Madziarów. W ciągu jednej nocy życie traci ich ponad stu. Królowa podejmuje decyzję o powrocie do Budy, ale nie jest tam mile widziana przez synową, Elżbietę Bośniaczkę.
1377 r. Elżbieta rozpacza, gdy dowiaduje się o śmierci Olgierda. Pomiędzy nią, a synową dochodzi do kilku spięć. Królowa-matka czule zajmuje się najmłodszą wnuczką, Jadwigą, która nie cieszy się zbyt dużym zainteresowaniem rodziców i dokuczają jej siostry. Elżbieta jest przeciwna jej zaręczynom z księciem austriackim Wilhelmem, ale przystaje na to. Chce jednak towarzyszyć wnuczce w podróży. Ludwik i Bośniaczka chcą się jej pozbyć, ukrywając przed nią planowany atak na Litwę. Gdy królowa się o tym dowiaduje, jest rozzłoszczona. Postanawia, że pojedzie do Krakowa. Informacje o poczynaniach namiestnika, księcia Władysława Opolczyka są niepokojące. Wcześniej jednak królowa spędza czas z ukochaną wnuczką. Uczy ją tańca i dworskiej etykiety. Jest jej przykro, że nie będzie mogła towarzyszyć jej w podróży do Wiednia.
Wkrótce Elżbieta przybywa incognito na Wawel, by zorientować się w sytuacji. Niespodziewanie ociepla się jej relacja z Jaśkiem z Melsztyna. Wspólnie wspominają dzieciństwo i rozmawiają o przyszłości Polski. Królowa chce usunąć Opolczyka z funkcji namiestnika.
W roku 1378 na Wawel przybywa również Ludwik. Elżbieta prosi syna o przyzwolenie na jej działania. Ludwik początkowo się opiera, ale po mszy zmienia zdanie. Sam wraca do Budy, a królowa pozostaje na Wawelu i układa odpowiedni plan. Wkrótce zjawia się u niej niejaki Jan z Kleparza, który podaje się za syna zmarłego króla Kazimierza. Elżbieta nie wie, co o tym myśleć. Zastanawia się, czy rzeczywiście może być to syn jej nieżyjącego brata. Nieoczekiwanie hojnie go obdarowuje.
Rok 1380. Elżbieta podarowała Jadwidze, pięknie rzeźbioną szkatułkę. Królowa Elżbieta umiera na Węgrzech. Zamek pogrąża się w żałobie, a w największy smutek wpada jej ukochana wnuczka - królewna Jadwiga.
Galeria
Sezon I
Sezon II
Sezon III
.jpg "Płacząca Elżbieta (?).jpg (20 KB)")
