Dobiesław z Kurozwęk herbu Poraj (ur. ok. 1320 - zm. przed 28 sierpnia 1397 r.) - syn chorążego sandomierskiego Zawiszy z Młynów i nieznanej kasztelanki wiślickiej z rodu Odrowązów. Poślubił nieznaną z imienia sędziankę sandomierską, córkę Pawła Bogorii. Miał czterech synów i dwie córki.
Rycerz, urzędnik oraz przyjaciel króla Kazimierza Wielkiego. Podstoli krakowski 1345 - 1351, podkomorzy sandomierski 1351 - 1355, kasztelan wiślicki 1356 - 1367, wojewoda krakowski 1368 - 1380, kasztelan krakowski 1381 - 1395/1396.
Należał do ówczesnej polskiej elity możnowładczej.
Historia[]
Sezon II[]
Dobiesław od 1367 r. zaczął knuć przeciwko Kazimierzowi, ze względu na kasztelanię krakowską, którą król podarował Jaśkowi z Melsztyna.
Po śmierci króla polski w 1377 r. został najwyższym doradcą królowej, Elżbiety Łokietkówny, która wówczas za sprawą swojego syna, Ludwika Węgierskiego panowała w Polsce.
Sezon III[]
1381. Dobiesław został nowym kasztelanem krakowskim po śmierci Jaśka z Melsztyna. Jednakże nie cieszy go nowy urząd, ponieważ niedawno zmarł Zawisza. Ponadto została powołana przez Ludwika Węgierskiego, czteroosobowa grupa, zwana — Kolegium wielkorządców, w którą wchodził Kurozwęcki. Grupa ta rządziła w Królestwie Polskim w imieniu króla.