Zmiany: Adelajda Heska

Wersja z 21:51, 12 lut 2021

Królowa Adelajda Heska

Dane biograficzne

Imiona

Adelajda

Przydomek

Heska

Data urodzenia

1324 r

Data śmierci

25 maja 1371 r

Wiek

18 - 44 (Sezon II)

Narodowość

niemiecka

Ród

Dynastia heska

Tytuły

Księżniczka heska
Królowa Polski

Status

Nie żyje

Stan cywilny

Zamężna (dawniej)

Rodzina

Matka

† Elżbieta z Wettinów

Ojciec

† Henryk II Żelazny

Rodzeństwo

† Otton II Heski
† Judyta
† Elżbieta
† Małgorzata

Dzieci

Brak

Dalsza rodzina

† Elżbieta Kazimierzówna (pasierbica)
† Kunegunda Kazimierzówna (pasierbica)
† Elżbieta Łokietkówna (szwagierka)
† Kunegunda Łokietkówna (szwagierka)

Relacje

Małżonek

† Kazimierz III Wielki

Przyjaciele

Jutta
Oda
† Agnieszka Habsburg
† Jan Jura (początkowo)
† Gabija
† Cudka (początkowo)
† Egle
† Bodzęta
† Podczaszy Idzi (początkowo)

† Kunad (początkowo)
† Elżbieta Kazimierzówna (po bliższym poznaniu)
† Kunegunda Kazimierzówna (po bliższym poznaniu)

Przeciwnicy

† Elżbieta Łokietkówna
† Gabija
† Niemierza z Gołczy
† Elżbieta Kazimierzówna (czasowo)
† Kunegunda Kazimierzówna (czasowo)
† Egle (czasowo)
Małgorzata Tęczyńska
† Cudka
† Krystyna Rokiczana
† Kazimierz III Wielki (w późniejszym okresie)
† Jan Jura (w późniejszym okresie)

Korona królów

Sezony

Sezon II
Sezon III (tylko wspomniana)

“	Moja korona jest tylko ozdobą.	”
—Królowa Adelajda

Adelajda Heska — córka landgrafa Hesji, Henryka II Żelaznego oraz Elżbiety z dynastii Wettinów. 29 września 1341 roku w Poznaniu poślubiła króla Polski Kazimierza III Wielkiego. O czternaście lat młodsza od swego małżonka i niewiele starsza od swych pasierbic, córek króla z pierwszego małżeństwa. Następczyni królowej Aldony Anny Giedyminówny i poprzedniczka królowej Jadwigi Żagańskiej.

Osobowość

Królowa Adelajda to niezwykle skromna, delikatna i pełna wrażliwości kobieta. Ma dużo współczucia dla każdego, kogo spotyka. Pragnie być dla wszystkich uprzejma. Chciałaby z każdym się pokojowo porozumieć. Ogromnie ranią ją złe słowa. Adelajda jest również wielce pobożna. Szczególną pamiątką jest dla niej wizerunek świętej Elżbiety, który przywiozła z sobą z Hesji. To osoba o dużej godności, z pokorą znosi upokorzenia. Odtrącona jednak przez króla z powodu swojej bezpłodności, wpada w depresję a z czasem w rozpacz. Pogarszają się jej relacje z innymi. Adelajda staje się oschła i potrafi w okrutny sposób dokuczyć pasierbicy Kunegundzie. Wkrótce jednak odczuwa silne wyrzuty sumienia i na powrót wraca na właściwą ścieżkę, choć nie jest już tak łatwowierna jak wcześniej i w pewien sposób uodparnia się na kolejne spadające na nią ciosy.

Historia

Sezon I

Postać nie występuje.

Sezon II

1342 r. Adelajda od roku jest już żoną Kazimierza i królową Polski. Życie na Wawelu nie jest dla niej łatwe, zwłaszcza, że młodą królową i jej pasierbice dzieli mała różnica wieku. Nowej królowej trudno jest się odnaleźć na Wawelu, szczególnie, że starsza córka Kazimierza z pierwszego małżeństwa, Elżbietka jest do niej wrogo nastawiona. Adelajda czuje ogromną presję, wie, że król oczekuje od niej szybkiego urodzenia następcy tronu. Król wraz z małżonką udaje się do Świdnicy na spotkanie z siostrzeńcem, księciem Bolkiem II Małym i jego rodziną.Adelajda ma nadzieję, że spodziewa się dziecka. Niespodziewanie dociera wieść o chorobie i śmierci króla Węgier, Karola Roberta. Kazimierz wyrusza do Wyszehradu na pogrzeb, zostawiając żonę w Świdnicy. Królowa jest rozżalona, nie ufa królowi, pragnie również za wszelką cenę nie powtórzyć losu, jaki spotkał jej matkę, która przez zdrady małżonka musiała szukać schronienia u matki. W Świdnicy znajduje przychylność, szczególnie księżnej Agnieszki. Wkrótce jednak powraca na Wawel. Królowa Adelajda posyła po medyka. Za wszelką cenę chce urodzić królowi syna, bowiem wie, że od tego zależy jej los. Adelajda odkrywa ze smutkiem, że nie jest w ciąży. Ma nadzieję, że jej nowy medyk Karl jej pomoże. Jego metodom sprzeciwia się jednak Eljasz. Królowa nie wie, co powinna zrobić. Obawia się gniewu męża, któremu będzie musiała wyznać, że nie jest w ciąży. Przyznaje się Ofce, że zazdrości jej błogosławionego stanu. Ofka i Bogna pocieszają królową. Adelajda tęskni za ojcem, bratem i rodzinną Hesją. Czuje się odrzucona przez męża, gdy ten wraca na Wawel. Jest rozzłoszczony, gdy dowiaduje się, że żona nie jest brzemienna. Królowa błaga o przebaczenie. Czuje, że zawiodła męża. Kazimierz nie ma jednak ochoty z nią rozmawiać i traktuje ją oschle.

Królowa Adelajda zaprzyjaźnia się z włoską złotniczką Bellą, którą podziwia za zaradność. Włoszka przedstawia władczyni z dumą swe wyroby. Skromna królowa wyznaje jednak, że nie potrzebuje aż tak wielu ozdób. Ostatecznie jednak przyjmuje je i daje Belli wynagrodzenie. Podziwia ją za zaradność. Tym bardziej smuci ją wieść, że Bella zdecydowała się wyjechać na stałe do Italii. Ofiarowuje jej wizerunek świętej Elżbiety. Ma bowiem nadzieję, że pomoże ona przywrócić zdrowie jej ojcu.

1343. Relacje między królem, a królową Adelajdą ulegają poprawie. Kazimierz ceni rady małżonki. Wpada jednak w silny gniew, gdy dowiaduje się, że królowa w dalszym ciągu nie jest brzemienna. Oskarża również Karla o niewłaściwe metody. Adelajda jest zrozpaczona. Kazimierz zarzuca jej brak miłości, czego dowodem ma być brak potomstwa. Adelajda zapewnia go o swym uczuciu. Kazimierz zaczyna ponownie rozglądać się za dwórkami. Adelajda postanawia dowiedzieć się, dlaczego Mikołaj Ligęza i Egle rozstali się. Dworzanie bowiem szepczą, że winna temu jest Bella. Litwinka szczerze zwierza się królowej. Adelajda okazuje jej zrozumienie. Kazimierz chce jakoś wynagrodzić swoje zachowanie żonie i naprawić ich relacje, ku zaskoczeniu Adelajdy. Królowa Adelajda bezskutecznie próbuje zaprzyjaźnić się z siostrą męża. Elżbieta jednak stwierdza, że Adelajda jest nieprzydatna, a jej jedynym zadaniem jest urodzenie syna. Słowa te wielce ranią młodą królową. Relacje pomiędzy kobietami stają się coraz bardziej napięte. Adelajda stara się to jakoś naprawić, dumna Elżbieta nie szczędzi jej jednak cierpkich słów, które mocno dotykają delikatną królową. Adelajda zwierza się Katarzynie. Królowa namawia męża, by nagrobek jego ojca wykonał artysta z Hesji. Kazimierz zgadza się. Adelajda cierpi, bowiem w dalszym ciągu nie może zajść w ciążę. Pragnie nie tylko spełnić obowiązek i dać mężowi dziedzica, ale i mieć dziecko, które mogłaby kochać. Mimo wątpliwości zgadza się na metody lecznicze Eliasza. Pogarszają się relacje między królem i królową. Zrozpaczona Adelajda czuje się osamotniona i opuszczona. Podczaszy Idzi opowiada jej, że życie królowej Anny u boku króla również było trudne. Wyznaje jej również skrywany od lat sekret związany z królową Anną. Adelajda przyrzeka mu, że nikomu go nie zdradzi. Dziękuje mu za szczerość. Jego wyznanie dało jej siłę. Królowej Adelajdzie udaje się udobruchać Jakuba z Biskupic, wysłannika z Malborka przez recytację wiersza w języku niemieckim. Adelajda prosi Niemierzę, by został ochmistrzem aż Gabija odzyska pamięć. Relacje pomiędzy królewną Elżbietą a Adelajdą ulegają pogorszeniu. Królewna ostrzega macochę przed kamieniarzem Kunadem, Nadchodzi moment pożegnania. Adelajda wysyła z Elżbietką Katarzynę, zamiast Cudki, a także Maćka.

W roku 1344 dochodzi do konfliktu pomiędzy królową a Kundzią. Królewna widziała bowiem, jak Jutta pozowała Kunadowi. Adelajda w złości wykrzyczała pasierbicy, że mogła sprowadzić cały swój dwór i nie pozwolić zostać na zamku Litwinkom Egle i Gabii, które uważa za dzikuski. Gdy znajduje jednak portret Jutty, wyrzuca ją z dworu. Dwórka jest załamana. Prosi o pomoc królewnę. Kunegunda wstawia się za nią u królowej. Jutta zostaje. Adelajda swoją złość wyładowuje na Karlu, któremu zarzuca, że nie potrafi jej wyleczyć z bezpłodności. Medyk pakuje się. Jagna wyznaje mu miłość pocałunkiem. Królowa słabnie. Eliasz przestrzega ją przed nazbyt emocjonalnym podejściem. Ostrzega ją również przed Kunadem, który może zechcieć wykorzystać dobre serce królowej. Adelajda daje Karlowi czas do Bożego Narodzenia. Relacje pomiędzy Kazimierzem a Adelajdą ulegają poprawie. Kazimierz mówi córce, że zostanie żoną cesarskiego syna. Prosi żonę o opiekę nad Kundzią. Zazdrosna o urodę i wdzięk pasierbicy, królowa w okrutny sposób poniża królewnę i insynuuje, że syn cesarza na pewno nie zechce jej poślubić.

Rok 1345. Mimo wojny, Kazimierz zdradza Adelajdę z nieznaną kobietą na Śląsku. Królowa karci pasierbicę przed nadmiernym okazywaniem uczuć do narzeczonego. Jest zazdrosna o ich miłość. Adelajda oznajmia Gabiji, że wyruszy z królewną do Bawarii. Litwinka prosi ją o zmianę decyzji. Adelajda podważa jej oddanie królewnie. Wkrótce jednak zmienia zdanie i okazuje wsparcie ochmistrzyni. Królewna Kunegunda wręcza macosze szkatułkę, która należała do jej matki. Wzruszona królowa Adelajda, odczuwająca silne wyrzuty sumienia, uważa, że jedynie szczera spowiedź może jej pomóc. Ku jej zdziwieniu Eliasz, któremu się spowiada, nie potępia jej czynów, co daje jej siłę. Uradowana z otrzymanego rozgrzeszenia królowa pragnie zobaczyć się z mężem. Niespodziewanie przyłapuje go na zdradzie. Od tej pory męczą ją koszmary senne o licznych zdradach, jakich dopuszcza się król, a także o tym, że zamyka ją w wieży. Adelajda prosi o pomoc Katarzynę. Adelajdę męczą ciągłe żale królewny po opuszczeniu jej przez męża. Królowa dowiaduje się także prawdy o królu i Małgorzacie. Grozi dwórce, że wyjawi prawdę jej mężowi. Na Wawel wraca mich Wojciech, dawny spowiednik królowej Anny. Adelajda próbuje dowiedzieć się, czy Kazimierz zdradzał również swoją pierwszą żonę. Zadaje Wojciechowi liczne pytania.

1347. Adelajda jest zrozpaczona, wciąż nie może zapomnieć o zdradach Kazimierza, a zamek aż huczy od plotek. Wojciech rozmawia o tym z królem. Kazimierz oznajmia, że od żony woli inną, ale jest skłonny przeprosić królową. Gdy jednak Adelajda wspomina imię jego kochanki Małgorzaty, król opuszcza jej komnatę, zostawiając zapłakaną i roztrzęsioną królową.

Rok 1348. Nowy biskup krakowski Jan Bodzęta w sporze króla z królową, staje po stronie Adelajdy, którą zapewnia o swym duchowym wsparciu. Podziwia również jej wielką pobożność.

W 1349 roku Adelajda oczekuje na powrót męża ze zwycięskiej wyprawy na Ruś. Ze smutkiem jednak wyznaje, że nawet, gdyby przyozdobiła się w najpiękniejsze klejnoty i tak jest niemiła mężowi, w odróżnieniu od jego licznych kochanek. Mimo jej najszczerszych chęci, Kazimierz stwierdza, że żona nie jest mu miła. Do Adelajdy docierają wieści o licznych zdradach, jakich dopuścił się król w Czchowie. Po zamordowaniu z polecenia króla księdza Baryczki, Adelajda i Kunegunda myślą, że Kazimierza w końcu dosięgnie ręka sprawiedliwości za wszystkie wyrządzone zbrodnie.

W 1350 roku Królowa Adelajda jest coraz bardziej załamana swoją sytuacją. Kazimierz w ramach pokuty za śmierć Baryczki planuje budowę kościołów, postanawia również spróbować nie okazywać niechęci żonie. Wspólnie uczestniczą w nabożeństwie. Król znowu zaczyna odwiedzać ją w komnacie.

W 1351 roku Kazimierz zapada na ciężką chorobę w Lublinie. Królowa Adelajda chce natychmiast pakować kufry i ruszać do męża. Powstrzymują ją jednak doradcy. Adelajda za namową Bodzęty organizuje wielkie święto w dniu Narodzenia Najświętszej Marii Panny, na co oburza się część dworzan. Uroczystość upamiętnia zmarłych rycerzy, Pełkę i Niemierzę.

W 1352 roku widoczna ciąża Cudki staje się tematem dworskich plotek. Katarzyna podejrzewa, że dziecko, które nosi kobieta, nie jest zmarłego Niemierzy, ale króla. Królowa Adelajda jest załamana. Pomimo upływu lat wciąż nie może zajść w ciążę. Sprawy nie ułatwia świadomość, że jej mężowi syna, może urodzić kochanka. Cudka rodzi bliźnięta, którym nadaje imiona zmarłego męża i ojca: Pełka i Niemierza. Ich ojcem chrzestnym zostaje król, co załamuje Adelajdę. Kazimierz nie zaprzecza, że jest ojcem dzieci Cudki. Królowa jest wściekła.

Adelajda została wygnana przez króla i została osadzona w zamku u Żarnowcu. Kazimierz sprowadził się nową małżonkę, Krystynę Rokiczanę, którą poznał podczas wesela, Karola Luksemburskiego i Anny Świdnickiej. Królowa była zrozpaczona na wieść o nowej małżonce króla. Adelajda pisała listy do księdza, ale Król polski nic nie robił z powodu Adelajdy i innych, którzy byli przeciwko związkowi z mieszczką. Królowa pozwoliła swoim dwórkom powrócić do Krakowa. Miała szpiega w postaci Jutty na Wawelu, która informowała ją, co się działo na Wawelu.

Życie w Żarnowcu nie było takie kolorowe, ledwo starczało na jedzenie. Adelajda pisała do swojego ojca, którego prosiła o wzięcie jej do domu. Jednak landgraf na jeden z tego listów, odpisał że jak przedwcześnie umrze Kazimierz, to żeby walczyła o odprawę wdową.

1365 r. Adelajda przybywa do Budy, w którym prosi Elżbietę Łokietkówną i jej syna, Ludwiga Węgierskiego o wstawiennictwo. Elżbieta nie chce jednak występować przeciwko bratu. Adelajda jest załamana.

1371 r. Adelajda umiera w Hesji.

Sezony 3-4